சேவகன்:

மன்னிய கலைதேர் சகடர் வந்தனர்.

ஜீவ:

வரச்சொல் சேவக!
(நாராயணனை நோக்கி)
உரைத்தநின் உவமையிற்
சற்றே குற்ற முள்ளது நாரணா!

குடில: (தனதுள்)

அரசன் மாறாய்ப் பொருள்கிர கித்தனன்.
(அரசனை நோக்கி)
வெற்றுரை வீணாய் விளம்பினன். அதனிற்
குற்றங் காணக் குறுகுதல் முற்றும்
மணற்சோற் றில்கல் தேடுதல் மானும்
[சகடர் வர]

ஜீவ:

(சகடரை நோக்கி)
சுகமோ யாவரும் முதிய சகடரே!
மகிழ்வுற வும்மை நோக்கி வெகுநாள்
ஆயின தன்றோ?

சகடர்:

ஆம்! ஆம்! அடியேன்.

ஜீவ: :

மேயின விசேடமென்? விளம்புதிர். என் குறை

சகடர்:

அறத்தா றகலா தகலிடங் காத்துப்
பொருத்ததோட் புரவல! உன்குடை நீழற்
பொருந்து மெங்கட் கரந்தையு முளதோ?
சுகமிது காறும் அகமகிழ் வுற்றுன்
மந்திரத் தலைவன் குடிலன் மகற்கே
எந்தன் புதல்வி வாணியை வதுவையிற்
கொடுக்கவோ ராசை கொற்றவ! மற்றது
முடிக்கநின் கருணையே முற்றும் வேண்டுவனே.

ஜீவ:

சீலஞ் சிந்தை கோல் மனைத்துஞ்
சாலவும் பொருந்தும் சகடரே! அதனால்
களித்தோம் மெத்த. ஏ! ஏ! குடில!
ஒளித்ததென் நீ உரையா தெமக்கே?

குடில:

ஆவ தாயின் அறிவியா தொழிவனோ?

ஜீவ:

இடையூ றென்கொல்? இடியே றன்ன
படையடு பலதே வன்றான் ஏதோ
விரும்பினன் போலும் வேறோர் கரும்பே!

குடில:

இல்லையெம் இறைவ! எங்ஙனம் உரைக்கேன்!
சொல்லிற் பழிப்பாம். சகடரே சொல்லுக

ஜீவ:

என்னை? சகடரே இடையூ றென்னை?

சகட:

பரம்பரை யாயுன் தொழும்புபூண் டொழுகும்
அடியனேன் சொல்பழு தாயின தில்லை.
முடிவிலாப் பரிவுடன் வளர்த்தவென் மொய்குழல்
ஒருத்தியே யென்சொல் வியர்த்தம் ஆக்குவள்.
ஒருதலை யாயிம் மணத்திற் குடன்படாள்.
விரிதலைப் பேய்போல் வேண்டிய விளம்பியும்.
ஓரா ளொன்றும்; உணராள் தன்னயம்;
நேரா ளொருவழி; பாராள் நெறிமுறை;
என்னயான் செய்கேன்? இதன்மே லெனக்கும்
இன்னல் தருவதொன் றில்லை, தாதையர்
மாற்றங் கேளா மக்கள் கூற்றுவர்
எனுமொழி யெனக்கே யனுபவம் இறைவ!
உரைத்தவென் கட்டுரை பிழைத்திடப் பின்னுயிர்
தரித்திருந் தென்பயன்? சாவோ சமீபம்.
நரைத்த தென்சிரம்; திரைத்த தென்னுடல்
தள்ளருங் காலம்; பிள்ளையும் வேறிலை.
என்னுரை காத்துநீ யிம்மண முடிக்க
மன்னவ! கிருபையேல் வாழ்து மிவ்வயின்
இல்லையேல் முதியவென் னில்லா ளுடனினிச்
[கண்ணீர் துளிக்க]
செல்ல விடையளி செல்லதுங் காசி.

ஜீவ:

ஏனிது சகடரே! என்கா ரியமிது!
தேன்மொழி வாணி செவ்விய குணத்தான்
காணி லுரைப்பாம் வீணிவ் வழுகை.

நாராயணன்: (தனதுள்)

பாதகன் கிழவன் பணத்திற்காக
ஏதுஞ் செய்வன், இறைவனோ அறியான்,
ஓதுவங் குறிப்பாய், உணரி னுணர்க.
(நேரிசை வெண்பா)
(அரசனை நோக்கி)
மாற்றலர்தம் மங்கையர்க்கு மங்கலநா ணங்கவிழ
ஏற்றியநாண் விற்பூட்டுமேந்தலே- சோற்றதற்காய்த்
தன்மகவை விற்றவரிச் சந்திரனு முன்னவையில்
என் மகிமை யுள்ளா னினி.

ஜீவகன்:

சொல்லிய தெல்லாஞ் சுந்தர முனிவரே!
புருடோத் தமனெனும் பொறையனே நமக்கு
மருமா னாகமதித் ததும் அவரே;
என்றுங் குழந்தை யன்றே; மன்றல்
விரைவில் ஆற்ற வேண்டும்; நாம் இது
வரையும் மறதியா யிருந்தது தவறே
யாம்இனித் தாமத மின்றியிம் மணமே
கருமமாய்க் கருதி முடிப்பாம்;
வருமுன் கருதும் மந்திர வமைச்சே!

குடிலன்:

இறைவ! இதுகேட் டெனக்குள இன்பம்
அறைவதெப் படியான்? அநேக நாளாப்
பலமுறை நினைந்த துண்டிப் பரிசே;
நலமுறப் புரிசை நன்கு முடியும்
அற்றம் நோக்கி யிருந்தே னன்றிச்
சற்றும் மறந்தே னன்று; தனியே
கட்டளை பிறந்துங் கடிமணந் தன்னை
விட்டுள தோஇனி வேறொரு காரியம்?
புருடோத் தமனெனும் பொருநைத் துறைவன்
காண்டரும் ஆண்டகை யென்றும் ஞானம்
மாண்ட சிந்தைய னென்றும், யாண்டுந்
திரியுந் தவசிகள் உரைசெய யானுங்
கேட்டதுண்டு; மற்றவன் நாட்டிற்கு
இன்றே தூதுவ ரேவின், மங்கையை
மன்றல் செய்வான் மனதோ வன்றோ
என்றியாம் அறியலாம் எளிதில்; அறியார்
பலவும் பழிப்பர்; நமக்கதி லொன்றும்
இலை இன் றேதூ தேவுவம்
பனந்தார் வேய்ந்தோன் அனந்தைப் பதிக்கே
பழிப்ப ரென்ற மொழிப்பய னென்னை?

ஜீவ:

பகருதி வௌிப்படப் பண்பாய்
நிகரிலாச் சூழ்ச்சி நெடுந்தகை யோனே!

குடில:

எண்ணுதற் கில்லை இறைவ! அவையெலாம்;
கண்ணகன் ஞானங் கழறும் பலவிதம்.
மணஞ்செய முதன்முதற் பேசி வருதல்
இணங்கிய ஆடவ ரிலுள் ளாரே;
அன்றி யாடவர்த் தேடி மன்றல்
சாற்றிதல் தகாதெனப் போற்றுமிவ் வுலகம்
முன்னை வழக்கும் அன்னதே; ஆயினும்

ஜீவ:

கூடா தஃதொரு காலும்; குடில!
கேடாம் நமது கீர்த்திக் கென்றும்;
மாசறு மனோன்மணி தனக்கும் மாசாம்;
என்னே ஆத்திரம்? நமது
கன்னியை விழையும் மன்னருங் குறைவோ?

குடில:

குறைவோ அதற்கும் இறைவ! ஓஹோ!
மூவரும் தேவரும் யாவரும் விரும்புங்
கொழுந்தை விழைந்து வந்த வேந்தரைக்
கணக்கிட லாமோ? கலிங்கன் சோழன்,
கன்னடன் வடிவில் ஒவ்வார்; காந்தர்
மன்னவன் வயதிற் கிசையான்; மச்சன்
குலத்திற் பொருந்தான்; கோசலன் பலத்திற்
கிணங்கான்; விதர்ப்பன் வீர மில்லான்;
வணங்கலில் நிடதன்; மராடன் கல்வியில்
நேரான்; மகதன் தீராத் தரித்திரன்;
இன்னம் பலரும் இங்ஙனம் நமது
கன்னியை விழைந்துங் கல்வி வடிவு
குணம்பபலங் குலம்பொரு ளொன்றிவை பலவும்
இணங்கா ரேமாந் திருந்தார் அரசருள்
கொங்கன் றனக்கே இங்கிவை யாவும்
பொருத்த மாயினும் இதுவரைப் பாலியன்
ஆகையில் இவ்வயின் அணைந்திலன் எங்ஙனத்
திருத்தமா யவன் கருத் தறிந்திடு முன்னம்
ஏதுவுந் தூதரை? ஏதிலனன்றே.

ஜீவ:

படுமோ அஃதொரு காலும்? குடில
மற்றவன் கருத்தினை யுணர
உற்றதோ ருபாயம் என்னுள துரையே

குடில:

உண்டு பலவும் உபாயம்; பண்டே
இவனைக் கருதியே யிருந்தேன்; புதிய
கடிபுரி முடியும் முன்னர்க் கழறல்
தகுதி யன்றெனக் கருதிச்
சாற்றா தொழிந்தென் மாற்றல ரேறே.

ஜீவ:

நல்லது! குடில! இல்லை யுனைப் போல
எங்குஞ் சூழ்ச்சித் துணைவர்
பங்கமி லுபாயம் என்கொல்? பகரே.

குடில:

வஞ்சிநா டதனில் நன்செய் நாடெனச்
செந்தமிழ் வழங்குந் தேயமொன் றுளது அதன்
அந்தமில் பெருவளம் அறியார் யாரே?
மருதமும் நெய்தலும் மயங்கியங் கெங்கும்
புரையறு செல்வம் நிலைபெற வளரும்;
மழலைவண் டானம் புலர்மீன் கவர,
ஓம்பு நுளைச்சியர் எறிகுழை, தேன்பொழி
புன்னைநுண் தாதாற் பொன்னிறம் பெற்ற
எருவையின் புறத்திருந் திருஞ்சிறை புலர்த்தும்
அலைகடற் காக்கைக் கலக்கண் விளைக்கும்
கேடகை மலர் நிழல் இனமெனக் கருதித்
தாராத் தழுவிடச் சார்தரச் சிரித்த
ஆம்பல்வாய் கொட்டிடும் கோங்கலர்த் தாதே;
வால்வளை சூலுளைந் தீன்றவண் முத்தம்
ஓதிமக் குடம்பையென் றுன்னுபு காலாற்
பருந்தினங் கவர்ந்துசென் றடம்பிடைப் புதைக்கும்
கரும்படு சாலையின் பெரும்புகை மண்டக்
கூம்பீய நெய்தற் பூந்தளிர் குளிர
மேய்ந்தகல் காரா தீம்பால் துளிக்கும்;
அலமுகந் தாக்குழை யலமரும் ஆமை
நுளைச்சியர் கணவரோ டிழைத்திடும் ஊடலில்
வழித்தெறி குங்குமச் சேற்றிடை யொளிக்கும்;
பூஞ்சினை மருதிடை வாழ்ந்திடும் அன்றில்
நளிமீன் கோட்பறை விளிகேட் குறங்கா;
வேயென வளர்ந்த சாய்குலைச் சாலியில்,

உப்பார் பஃறி யொருநிறை பிணிப்பர்.
இப்பெருந் தேயத் தெங்கும் இராப்பகல்
தப்பினும் மாரி தன்கடன் தவறா.
கொண்மூ வென்னுங் கொள்கலங் கொண்ட
அமிழ்தினை யவ்வயிற் கவிழ்த்தபின் செல்புழி

வடியும்நீ ரேநம் இடிதீர் சாரல்
நன்னீர்ப் பெருக்கமும் முந்நீர்த் நீத்தமும்
எய்யா தென்றும் எதிர்த்திடும் பிணக்கில்
நடுக்கடல் நன்னீர் சுவைத்திடு மொருகால்
மரக்கலம் வந்திடும் வயற்கரை யொருக்கால்;

வாய்த்தலை விம்மிய மதகுபாய் வெள்ளம்
ஓமென வோஇறந் தொலிக்கப் பிரணவ
நாதமே தொனிக்குமந் நாட்டிடை யொருசார்;
நறுமலர்க் குவளையும் நானிறத் திரணமும்
படர்தரும் பழனக் கம்பளம் பரப்பித்

தாமரைத் தூமுகை தூமமில் விளங்கா,
நிலவொளி முத்துங் கவடியும் பணமா,
அலவன் பலவிர லாலாய்ந் தெண்ண,
துகிர்க்கா லன்னமும் புகர்க்கால் கொக்குஞ்
செங்கட் போத்துங் கம்புட் கோழியுங்

கனைகுரல் நாரையுஞ் சினமிகு காடையும்
பொய்யாப் புள்ளும் உள்ளான் குருகும்
என்றிவை பலவும் எண்ணில் குழீஇச்
சிரஞ்சிறி தசைத்துஞ் சிறகை யடித்தும்,
அந்தியங் காடியின் சந்தங் காட்டித்

தந்தங் குழூஉக்குரல் தமைவிரித் தெழுப்பும்
பேரொலி யொன்றுமே யார்தரு மொருசார்;
வீறுடை யெருத்தினம் வரிவரி நிறுத்தி
ஈறிலாச் சகரர் எண்ணில ராமெனப்
பொன்னேர் பூட்டி நின்றவர் தம்மைப்

போற்றிய குரவையே பொலிதரு மொருசார்;
சேற்றிடை யடர்ந்த நாற்றடைத் தெடுக்குநர்
நாறுகூ றாக்குநர் வேறுபுலம் படுக்குநர்
நடுவர் களைப்பகை யடுபவ ராதியாக்
கள்ளுண் கடைசியர் பள்ளும் பாட்டும்

தருமொலி பரந்தே தங்குவ தொருசார்;
குன்றென அரித்துக் குவித்திடுஞ் செந்நெற்
போர்மிசைக் காரா காரெனப் பொலியக்
கறங்குங் கிணைப்பறை முழவுடன் பிறங்கும்
மங்கல வொலியே மல்குவ தொருசார்;

தூவியால் தம்முடல் நீவிடில் சிரிக்குஞ்
சிறுமிய ரென்ன அச் செழுநில நங்கை
உழுபடைக் கொழுமுனை தொடுமுனங் கூசி
உடல்குழைத் தெங்கும் உலப்பறு செல்வப்
பயிர்மயிர் சிலிர்த்துப் பல்வளம் நல்குவள்,

எனிலினி யானிங் கியம்புவதென்னை?
அனையவந் நாடெலாம் அரச! மற்றுனக்கே
உரித்தென அங்குள பாடையே உரைக்கும்.
சின்னா ளாகச் சேரனாண் டிடினும்
இந்நாள் வரையும் அந்நாட் டுரிமை

கொடுத்தது மில்லை, நாம் விடுத்தது மில்லை.
பண்டைநம் உரிமைபா ராட்டிட வென்றே
கண்டனன் இப்புரி, ஆயினும் அதுஇம்
மணத்திற் குதவியாய் வந்ததது நன்றே.
ஆதலின் அவன்பால் தூதரை விடுத்துக்
கிழமையும் பழமையும் எடுத்துக் கிளத்தில்
நாட்டிய நமது நகர்வலி கருதி
மீட்டும் விடுப்பினும் விடுப்பன். அன்றி
வாதமே பலவும் ஓதினும் ஒருவிதம்
ஒப்புர வாகா தொழியான்; பின்னர்,
அந்நியோந் நியசமா தானச் சின்னம்
ஆகவோர் விவாக மாயின் நன்றெனக்
குறிப்பாற் பொதுவாய்க் கூறிடின்
மறுத்திடா நுடன்மண முடிக்குதும் நன்றே

ஜீவ:

மெத்தவுங் களித்தோம்! உத்தமோ பாயம்
இதுவே! குடில! இதனால்
வதுவையும் நடந்தா மதித்தேம் மனத்தே.

குடில:

அப்படி யன்றே செப்பிய உபாயம்
போது மாயினும் ஏகுந் தூதுவர்
திறதாற் சித்தி யாகவேண் டியதே
வினைதெரிந் துரைத்தல் பெரிதல. அஃது
தனைநன் காற்றலே யாற்றல். அதனால்
அன்புங் குடிமைப் பிறப்பும் அரசவாம்
பண்பும் அறிவும் பரவுநூ லுணர்வும்
தூய்மையும் மன்னவை யஞ்சாத் திண்மையும்
வாய்மையுஞ் சொல்லில் வழுவா வன்மையுந்
துணிவுங் காலமுங் களமுந் துணியுங்
குணமும், மந்திரத் தலைவர் துணைமையும்
உடையனே வினையாள் தூதனென் றோதினர்
அன்ன தூதரை யனுப்பின் மன்னவ!
உன்ன தெண்ண முறுமே யுறுதி;
அன்றெனி லன்றே; அதனால்
வென்றிவை வேலாய் விடுவாய் தெரிந்தே.

ஜீவ:

அத்திறம் முற்றும் ஒத்தவ னாய்நமக்
குரிமை பூண்டநின் அருமை மகன்பல
தேவனே யுள்ளான். மேவலர் பலர்பால்
முன்னம் பன்முறை தூதிலும் முயன்றுளான்
அன்னவன் றன்னை அமைச்ச
ஏவிடத் தயையா யிசைவாய் நீயே.

குடில:

ஐய மதற்கென்? ஐய என்னுடல்
ஆவியும் பொருளும்மேவிய சுற்றமும்
நினதே யன்றோ! உனதே வலுக்கியான்
இசையா தொழிவானோ! வசையறு புதல்வன்
பாலியன் மிகவும்; காரியம் பெரிது.

ஜீவ:

பெரிதென்? அங்கவன் பேசவேண் டியவெலாம்
விரிவா யெடுத்துநீ விளம்பி விடுக்கில்
நலமா யுரைப்பன் நம்பல தேவன்
வருத்தம் இவையெலாங் கருத்தி லுணராது
உரைத்தனர் முனிவர், உதிய னவைக்கே
யோசனை யின்றி நடேசனை யேவில்
நன்றாய் முடிப்பனிம் மன்றல்
என்றார் அவர்க்குத் திருந்த வாறே!

குடில:

குற்றமோ அதுவுங் கொற்றவ! முனிவர்
அறிந்ததவ் வளவே யாகும். ஏழை!
துறந்தா ரறிவரோ தூதின் தன்மை?
இகழ்ச்சியும் புகழ்ச்சியு மின்பமுந் துன்பமும்
எல்லா மில்லை; ஆதலால் எவருங்
கட்டுக கோவில், வெட்டுக ஏரி
என்று திரிதரும் இவர்களோ நமது
நன்றுந் தீதும் நாடி யுரைப்பர்?
இராச்சிய பாண சூத்திரம் யார்க்கும்
நீச்சே யன்றி நிலையோ? நடேசன்!
யோசனை நன்று! நடேசன்! ஆ!ஆ!
ஏதோ இவ்வயிற் சூதாப் பேதையர்
உள்ளம் மெள்ள உண்டு மற்றவர்
அம்மை யப்பரை அணுகா தகன்று
தம்மையும் மறந்தே தலைதடு மாறச்
செய்யுமோர் சேவக முண்மற் றவன்பால்
ஐயமொன் றில்லை. அதனால் மொய்குழல்
மாதர்பாற் றூதுசெல் வல்லமை கூடும்.
பித்த னெப்படிச் சுந்தரர்க்கு
ஒத்த தோழனா யுற்றனன்! வியப்பே!
முனிவரும் வரவர மதியிழந் தனரே.

ஜீவ:

இருக்கும். இருக்கும். இணையறு குடில!
பொருக்கெனப் போயும் புதல்வற் குணர்த்தி
விடுத்திடு தூது விரைந்து;
கால விளம்பனஞ் சாலவுந் தீதே

குடில:

ஈதோ அனுப்பினேன்; இன்றிம் மாலையில்
தூது செல்வான் தொழுதுன் அநுமதி
பெறவரு வான்நீ காண்டி
இறைவ! மங்கல மென்றுமுன் னடிக்கே!
[குடிலன் போக]

ஜீவ:

(தனதுள்)
நல்லது! ஆ!ஆ! நமது பாக்கியம்
அல்லவோ இவனைநாம் அமைச்சனாய்ப் பெற்றதும்?
என்னே! இவன்மதி முன்னிற் பவையெவை?
[சில பிரபுக்களும் நாராயணனும் வந்து வணங்க]
(பிரபுக்களை நோக்கி)
வம்மின் வம்மின் வந்து சிறிது
கால மானது போலும் நமது
மந்திரி யுடன்சில சிந்தனை செய்திங்கு
இருந்தோம் இதுவரை, குடிலன் மிகவும்
அருந்திறற் சூழ்ச்சியன்.

முதற்பிரபு:

அதற்கெ னையம்
சுரகுரு பிரசுரன் முதலவர் சூழ்ச்சி
இரவலா யிவன்சிறி தீந்தாற் பெறுவர்
எல்லை யுளதோ இவன்மதிக் கிறைவ!
வல்லவன் யாதிலும்.

நாரா:

(தனதுள்)
நல்லது கருதான்
வல்லமை யென்பயன்

2ம் பிரபு:

மன்னவ! அதிலும்
உன்தொல் குலத்தில் உன்திரு மேனியில்
வைத்த பரிவும் பக்தியு மெத்தனை!
குடிலனுன் குடிக்கே யடிமை பூண்ட
ஆஞ்ச னேயனோ அறியேம்!

நாரா:

(தனதுள்)
வாஞ்சையாய் மன்னனிவ் வாயுரை முகமன்
விடுப்பனோ விடமென? குடிப்பனே!

சேவகன்:

கொற்றவ!
நேற்று மாலையில் நின்றிரு வாணையிற்
சென்றுழித் திருமுகம் நோக்கி யேதோ
சிந்தனை செய்துதன் சித்த மகிழ்ச்சியால்
தந்தன னெக்கித் தரள மாலை.

நாரா:

(தனதுள்)
எதுவோ பொல்லாங் கெண்ணினன் திண்ணம்.

ஜீவ:

பார்மின், பார்மின், நம்மிசை வைத்த
ஆர்வமும் அன்பும் ஆ!ஆ!

நாராள்

(தனதுள்)
பேசா திருக்கி லேசுமே நம்மனம்
குறியாற் கூறுவம்; அறிகி லறிக.
[நாராயணன் செல்ல]

3ம் பிரபு:

சாட்சியு மொகண் காட்சியாம் இதற்கும்!
அங்கைப் புண்ணுக் காடியும் வேண்டுமோ?
எங்கு மில்லையே யிவன்போற் சுவாமி
பத்தி பண்ணுநர் சுமித்திரை பயந்த
புத்திரன், வீரவா கிவர்முதற் போற்றிய
எத்திறத் தவரும் இறைவ! இவனுக்
கிணையா தன்னய மெண்ண்ணாப் பெருமையில்?
[நாராயணன் மூக்கிற் கரி தேய்த்து வர]

ஜீவ:

(நாராயணனை நோக்கி)
ஏ!ஏ! நாரணா கரியா யுன்மூக்
கிருந்தவா றென்னை? ஏ!ஏ! இதுவென்!

நாரா:

மூக்கிற் கரிய ருளரென நாயனார்
தூக்கிய குறளின் சொல்படி எல்லாம்
உள்ளத்தின் னருகவ ரில்லா ராவரோ?

ஜீவ:

ஓகோ! ஓகோ! உனக்கென் பைத்தியம்?

யாவரும்:

ஓகோ! ஓகோ! ஓகோ! ஓகோ!
[யாவரும் நகைக்க]

ஜீவ:

(பிரபுக்களை நோக்கி)
நாரணா! நீயும் நடேசன் தோழனே
நல்லது விசேடமொன் றில்லை போலும்.

முதற்பிரபு:

இல்லையெம் இறைவ! எல்லாப் புவியுநின்
வாகுவே தாங்க! மங்கலம் வரவே!
[பிரபுக்கள் போக]

ஜீவ:

நாரா யணா! உனக் கேனிப் பித்து?
தீரா இடும்பையே தௌிவி லையுறல்.

நாரா:

எனைவகை தேறியக் கண்ணும், வினைவகை
கோடிய மாந்தர் கோடியின் மேலாம்

ஜீவ:

எதற்குந் திருக்குறள் இடந்தரும்! விடுவிடு.
விரும்பி யெவருந் தின்னுங்
கரும்பு கைப்பதுன் வாய்க்குற் றம்மே.
[அரசனும் சேவர்களும் போக]

நாரா:

ஐயோ! இதற்கென் செய்வன்! அரசன்,
உறுதியா நம்பினன்; சிறிதும் பிறழான்.

(தனிமொழி)
வெளுத்த தெல்லாம் பாலெனும் மெய்ம்மை
யுளத்தான்! களங்கம் ஓரான், குடிலனோ
சூதே யுருவாத் தோற்றினன். அவன்றான்
ஓதுவ உன்னுவ செய்குவ யாவுந்
தன்னயங் கருதி யன்றி மன்னனைச்

சற்று மெண்ணான் முற்றுஞ் சாலமா
நல்லவன் போலவே நடிப்பான், பொல்லா
வஞ்சகன். மன்ன னருகுளோர் அதனை
நெஞ்சிலும் நினையார்; நினையினும் உரையார்
இறைவன் குறிப்பிற் கிசைய அறைவர்

வடித்து வடித்து மாற்றொலி போன்றே
தடுத்து மெம்மை சாற்றுவர் யாரே?
என்னே யரசர் தன்மை? மன்னுயிர்க்
காக்கமும் அழிவும் அவர்தங் கடைக்கண்
நோக்கி லுண்டாம் வல்லமை நோற்றுப்

பெற்றார்; பெற்றவப் பெருமையின் பாரம்
உற்றுநோக் குவரேல் உடல்நடுங் காரோ?
கருப்போ தேனோ என்றவர் களிப்பது
நெருப்பா றும்மயிர்ப் பாலமும் அன்றோ?
விழிப்பா யிருக்கிற் பிழைப்பர்; விழியிமை

கொட்டிற் கோடி பிறழுமே கொட்டும்
வாலாற் றேளும், வாயாற் பாம்புங்
காலும் விடமெனக் கருதி யாவும்
அடிமுதன் முடிவரை ஆய்ந்தா ராய்ந்து
பாரா ராளும் பாரென் படாவே?

யாரையான் நோவ! அதிலுங் கொடுமை!
அரசர்க் கமைச்சர் அவயவம் அலரோ?
உறுப்புகள் தாமே உயிரினை யுண்ண
ஒருப்படில் விலக்குவ ருளரோ? தன்னயம்
மறந்து மன்னுயிர்ச் சகமே மதித்தங்

கிறந்தசிந் தையனோ இவனோ அமைச்சன்?
குடிலன் செய்யும் படிறுகள் வௌியாப்
பொய்யும் மெய்யும் புலப்பட உரைக்க
என்றால், நோக்க நின்றார் நிலையில்
தோன்றுஞ் சித்திர வொளிபோ லியார்க்குஞ்

சான்றோடு காட்டுந் தன்மைய வலவே
சித்திரப் பார்வை யழுந்தார்க் கெத்தனை
காட்டினுங் கீறிய வரையலாற் காணார்
என்செய? இனியான் எப்படிச் செப்புவன்
நிந்தையா நடேசனைப் பேசிய குறிப்புஞ்

சிந்தனை செய்ததாச் செப்பிய செய்தியும்
ஓரில் யாதோ பெரிய உறுகண்
நேரிடு மென்றென் நெஞ்சம் பதறும்
என்னே யொருவன் வல்லமை!
இன்னும் பிழைப்பன் மன்னன் விழிக்கிலே.

நடராசன்:

பரிதியி னுதயம் பார்க்கக் கருதில்
இவ்விடஞ் சாலவு மினிதே உதயஞ்
செவ்விதிற் கண்டுபின் செல்வோம்
ஓவியந் தொழில்வலோன் நீவியக் கிழியில்
தீட்டுவான் புகுந்த சித்திரம், நீட்டுந்

தூரியந் தொடத் தொடத் துலங்குதல் போல
சூரியன் பன்னிறக் கதிர்கள் தொடத்தொட
உருவுதோன் றாவணம் ஒன்றாய்ச் செறிந்து
கருகிருள் மயங்கிய காட்சி கழிந்து
சிறிது சிறிதா யுறுப்புகள் தௌியத்

தோன்றுமித் தோற்றம் நன்றே!
சூட்டைச் சேவல் சுரைக்கொடி படர்ந்தவவ்
வீட்டுச் சியின்மேல் வீம்பாய் நடந்துபின்
இருசிறை யடித்து நெடுவா யங்காந்து
ஒருமுறை கூவி உழையுளார் புகழ

உற்றுநோக் குவர்போற் சுற்றுநோக் குதலும்,
இருட்பகை யிரவி இருளெனத் தம்மையுங்
கருதிக் காய்வனோ என்றயிர்த் திருசிறைக்
கையான் மார்பிற் புடைத்துக் கலங்கி
மெய்யாந் தம்பெயர் விளம்பி வாயசம்

பதறியெத் திசையிலும் சிதறியோ டுதலும்
பன்னிறச் சிறகர்ப் பறவைத் தொழுதி
தம்மினந் தழுவிச் சூழ்ந்து வட்டமாய்
அங்கங் கிருந்து தங்கண் முறைமுறை
அஞ்சிறை யொத்தறுத் தடியா, எஞ்சலில்

இசையறி மாக்களின் ஈட்டம் போல
வசையறு பாடல் வழங்கலும் இனிதே
அதுவென்! ஆஹா! அலகா லடிக்கடி
ததைய்ந் தஞ்சிறை தடவி விளக்கிக்
கதுவுங் காத லாணையிட் டறைந்து

பின்புசென் றோயோ தன்புபா ராட்டும்
இவ்விரு குருகுங் காதலர்
கண்டும் அவர்நிலை காணார் போல்துகிர்த்
துண்டங் கொண்டு பாலைச் சொரிந்த
பழமெனப் பாவனை பண்ணிக் கொத்தி

உழையுழை ஒதுங்கி யோடிப் போலிக்
கூச்சங் காட்டுமிக் குருகுகா தலியே.
ஆடவர் காத லறைதலுந் தையலர்
கூடமாய்க் கொள்ளலும் இயல்பே போலும்
வாணீ! மங்காய்! வாழி நின் குணம்!

ஒருதினம் இவ்வயின் உனையான் கண்டுழி
முருகவிழ் குவளை நின் மொய்குழற் சூட்டத்
தந்ததை யன்பாய் மந்தகா சத்தொடு
வாங்கியும்; மதியா தவள் போ லாங்கே.
ஓடுமவ் வாய்க்கால் நீரிடை விடுத்துச்

சிறுமியர் குறும்பு காட்டிச் சிரித்தனை
ஏதியா னெண்ணுவ னோவெ னவுடன்நீ
கலங்கிய கலக்கமென் கண்ணுள தின்றும்
அழுங்கலை வாணீ! அறிவேன்! அறிவேன்!
உளத்தோ டுளஞ்சென் றொன்றிடிற் பின்னர்

வியர்த்தமே செய்கையும் மொழியும்
(உற்றுச் செவி கொடுத்து)
"வாணி" என்றபேர் கேட்டனன்! யாரது?
காணின் நன்றாம். காரிகை யார்கொல்?
[பலதேவனும் ஒரு நற்றாயும் தோழனும் தொலைவில் வர]
சொல்வதென்! சூழ்ச்சியென்! கேட்குதும் மறைந்து

(ஆசிரியத் துறை)

நற்றாய்:

நாணமு மென்மகள் நன்னல முமுகுத் துன்னை நம்பி
வீணில் விழைந்தஇக் கேடவள் தன்னுடன் வீவுறுமே
பேணிய என்குடிப் பேர்பெரி தாதலினால்
வாணியின் வம்புரை யாமினி யஞ்சுதும் வாரலையோ.

(ஆசிரியப்பாவின் தொடர்ச்சி)

நட:

(தனதுள்)
ஐயோ! இதுவென்! கட்டம்! கட்டம்!

(ஆசிரியத் துறை)

நற்றாய்:

நாணிக் கவிழ்ந்தவள் தன்றலைதொட்டு நவின்றவுன்றன்
ஆணைக் கவள்சிரம் அற்றினி வீழினு மஞ்சிலம்யாம்
காணப் பிறர்பொருள் கள்ளல மாதலினால்
வாணிக்குரித் தெனக்கேட்ட பின் வௌவலம் வாரலையோ

(ஆசிரியப்பாவின் தொடர்ச்சி)

நட:

(தனதுள்)
நாராயணன் அன் றுரைத்தது மெய்யே!

(ஆசிரியத் துறை)

நற்றாய்:

நாணமி லாமகள் சாவுக் கினிவெகு நாள்களில்லை
காணிய நீயும் விரும்பலை யோலையிற் கண்டுகொள்ளலை
பேணிய நின்வாழ் வேபெரி தாதலினால்
வாணி யொளித்து நீவாசித் தறிந்துகொள் வாரலையோ

(ஆசிரியப்பாவின் தொடர்ச்சி)

நட:

(தன்னுள்)
ஆயினும் இத்தனை பாதகனோ இவன்!

பலதேவன்:

எவருனக் குரைத்தார் இத்தனை பழங்கதை
சவமவ ளெனக்கேன்? இவள்சுக மெங்கே?
பொய்பொய் நம்பலை, ஐயமெல் லாம்விடு.
பணத்திற் காக்கிழப் பிணந்துடிக் கின்றது.
சேரன் பதிக்கோர் செய்திசொல் லுதற்காகச்
சென்றிதோ இரண்டு நாளையிற் றிரும்புவன்
இச்சிறு பொற்றொடி மைச்சினிக் குக்கொடு
வருகுவன் ஈதோ! மறக்கன்மின் என்னை!
[நற்றாய் போக, பலதேவனும் தோழனும் நடக்க]

தோழன்:

செவ்விது! செவ்விது! இவ்விட மெத்தனை!
ஐந்தோ? ஆறோ?

பல:

அறியேன். போ! போ!
இச்சுக மேசுகம், மெய்ச்சுகம் விளம்பில்

தோழன்:

வாணியை மணந்தபின் பூணுவை விலங்கு

பல:

வாணி யாயினென்? மனோன்மணி யாயினென்?
அதைவிடப் படித்த அலகையா யினுமென்?
கணிசத் திற்கது; காரியத் திற்கிது;
வாவா போவோம்; வழிபார்த் திருக்குஞ்
சேவக ராதியர் செய்குவ ரையம்.
எத்தனை பொழுதிங் கானது வீடுவிட்டு!
ஏகுவம் விரைவில், இனித்தா மதமிலை.
[பலதேவனும் தோழனும் போக]

நட:

கொடுமை! கொடுமை! இக் கொடும்பா தகன்சொல்
கடுவெனப் பரந்தென் கைகால் நடுங்கின
கைத்ததென் கண்ணுங் காதும்
இத்தனை துட்டரும் இருப்பரோ உலகில்?
ஐந்தோ! ஆறோ! அறியான்! பாதகன்!
நொந்தது புண்ணா யென்னுளங் கேட்க
மெய்ச்சுகம் இதுவாம்! விளம்புவ தென்னினி?
இச்சண் டாளனும் வாணியும்! ஏற்கும்!
ஒருபிடி யாயவன் உயிரினை வாங்க
ஓடிய தெண்ணம்; உறுத்தின தென்கை!
தீண்டவும் வேண்டுமோ தீயனை?
என்னிவன் அனந்தைக் கேகுங் காரியம்?
யாருடன் வினவ? நாரணனோ அது?
[நாராயணன் வர]
வா! வா! நாரணா!

நாராயணன்:

ஏ! ஏ! என்னை!
சினந்தனை தனியாய்?

நட:

ஏன்இத் தீயவன்
அனந்தைக் கேகுங் காரணம்?

நாரா:

யார்? யார்?

நட:

அறிவை! நீவிளை யாடலை; அறைதி

நாரா:

வதுவை மனோன்மணி தனக்கு வழங்கிட

நட;

அதுவும் நன்றே! கெடுவனிவ் வரசன்!

நாரா:

அடுத்தது வாணியின் மணமும், அறைந்துளேன்

நட:

விடுத்திடவ் வெண்ணம்; தடுக்கையா னறிவேன்;
விடுத்தனன் கண்டும்; எரித்திடு வேன் நொடி.
உறுதியொன் றுளதேல்! உரையாய் நடந்தவை

நாரா:

முதியவ ருசிதனுக் குரைக்க மற்றவன்
வதுவை யவ்வழியே யாற்றிட வாணியை
அதட்டினன்

நட:

அதற்கவள்?

நாரா:

மறுத்தனள்?

நட:

எங்ஙனம்?

நாரா:

'இறக்கினும் அதற்கியா னிசையேன்' என்றாள்.

நட:

அரைக்கண முன்னம் அறிந்திலே னிம்மொழி

நாரா:

என்னே யுன்மதி! ஏந்திழை யார்சொல்
நீர்மே லெழுத்தாம்; யாரறி வாருளம்?
மாறி நாடொறும் வேறுபா டுறுமதி
யெண்ணுட் பட்டு நுண்ணயங் கூடலாற்
பெண்கள் நிலையிர் பெரிதுந் திடனே.
புண்கொள் நெஞ்சொடு புலம்புகின் றாய்மிக.
காதலா மூழிக் கனன்முன் வையாய்
மாதராற் கட்டுரை மாயா தென்செயும்?
அக்கண முற்ற துக்கந் தூண்டக்
கன்னியா யிருப்ப நென்றா ளன்றி
யன்ன தவள்கருத் தாமோ?

நட:

அறியாய்!
புருடரே புலையர்; நிலையிலாப் பதடிகள்;
இருளடை நெஞ்சினர்; ஈரமி லுளத்தர்;
ஆணையு மவர்க்கொரு வீணுரை; அறிந்தேன்
தந்நய மன்றிப் பின்னொன் றறியாக்
காதகர்; கடையர்; கல்வியில் கசடர்.

நாரா:

ஓதி யுணரினும் மாத ருள்ளம்
அலையெறி கடலினுஞ் சலன மென்ப.

நட:

திரைபொரல் கரையிலும் வௌியிலு மன்றி
கயத்திலும் அகத்திலுங் கலக்க மவர்க்கிலை
தியக்கமும் மயக்கமுஞ் செறிவ திரிவையர்,
உள்ளப் பரப்பி லொருபுறத் தன்றி
பள்ளத் தாழ்ச்சியிற் பரிவும், கொள்கை
விள்ளா முரணும், மெய்ம்மையில் தௌிவும்,
உள்ளார், அவர்தம் உறுதிநீ யுணராய்
சுற்றிச் சுழலினுங் கறங்கொரு நிலையைப்
பற்றியே சுழலும்; அப் படியலர் புருடர்.
கேடவ ருறுவதிங் காடவ ருருவுகொண்
டலைதருங் கொடியஇவ் வலகைகள் வழியே
புருடரோ இவரும்! கருவுறுங் குழவிமெய்
மென்றிட நன்றெனக் கொன்றுதின் றிடுவர்
அவாவிற் கனவிலை, அன்போ அறியார்
மணமும் அவர்க்கொரு வாணிகம்! அந்தோ!
சீ! சீ! என்இத் தீயவர் செய்கை!
மாசிலா வையகத் திவ்வுயிர் வாழ்க்கை
ஆம்பெருங் கடலுள் போம்மரக் கலனாம்
ஆடவர் நெஞ்சும், அறத்துறை யகன்று
நீள்திசை சுழற்று நிலையிலாக் காற்றாம்
நிண்ணய மற்ற எண்ணம் இயக்கச்
சென்றுழிச் சென்று நன்றறி வின்றி
அலையா வண்ணம் அறத்துறைக் குடாவில்
நிலைபெற நிறுத்துநங் கூரமாய் பின்னுஞ்
செய்வினை முயற்சியிற் பொய்வகைப் புன்னெறிக்
கெற்றுண் டகன்று பற்றொன் றின்றி
ஆசையாந் திசைதொறும் அலைந்து திரிந்து
கெடாவணங் கடாவிக் கெழுமிய அன்புசேர்
அறப்பிடி கடைப்பிடி யாகக் காட்டிச்
சிறப்புயர் சுகத்துறை சேர்த்துசுக் கானாய்,
நின்றது மங்கையர் நிலைமை யென்று
நினையா மனிதர், விலங்கினுங் கீழாய்
அனையார் தருசிற் றின்பமே யவாவி
வாழ்க்கைத் துணையா வந்தவர் தம்மைத்
தாழ்த்துஞ் சேறா மாற்றுவர் தவத்தால்
மந்திரவாள் பெற்று மாற்றலர் வெல்லாது
அந்தோ! தம்மெய் யரிவார் போலத்
தனியே தளருந் தமக்குத் துணையாய்
வருபவர் தமையும் பகைவரா நலிந்து
பாலையும் நஞ்சாப் பண்ணுவர். அவர்தம்
மதிகே டென்ன! துதிபெறு மன்புநற்
குணமு முளாரில் துணைவ ராயின்
இல்லதென் னுலகில்? இவற்றுடன் கல்விசேர்
நல்லறி வுளதேற் பொன்மலர் நாற்றம்
பெற்றவா றன்றோ? எற்றே மடமை!
கேட்டிட வேட்டவை யாவையும் ஈயுங்
கற்பகத் தருவென அற்பமுங் கருதாது
அடியுடன் முறித்து முடிபுற வெரித்துக்
கரிபெற முயன்ற கம்மிய னேயென,
தனக்கென வாழுந் தனிமிரு கத்தின்
மனக்கோள் நிமிர்த்து மற்றைய ரின்பமுந்
துன்பமுந் தந்தா அன்புபா ராட்ட,
மெள்ளமெள் ளத்தன் உள்ளம் விரித்துப்
பொறையுஞ் சாந்தியும் படிப்படி புகட்டிச்
சிறிது சிறிதுதன் சித்தந் தௌித்துத்
தானெனு நினைப்புந் தனக்கெனு மிச்சையும்
ஓய்வுறச் செய்து, மற் றொன்றாய் நின்ற
எங்கு நிறைந்தபே ரின்ப வெள்ளம்
முங்கி யதனுள் மூழ்கிட யாரையும்
பக்குவஞ் செய்யுநற் பள்ளிச் சாலை, இவ்
இல்லற மென்பதோர் நல்லுணர் வின்றி
உடற்றின வடக்குமா உரைஞ்சிடு தடியென
மடத்தனங் கருதித் தம்மையும் பிறரையுங்
கெடுத்திடு மாந்தரின் கெடுமதி யென்னே!
நாரணா! இவ்வவயிற் கேட்டதுங் கண்டதுந்
தீராத் துயரமே செய்வது, செல்குவன்
ஏதா யினுமினி எய்தில்,
ஓதாய் முனிவர் உறையு ளுற்றே.
[நடராசன் போக]
(நேரிசை ஆசிரியப்பா)

நாரா:

(தனிமொழி)
நல்லது மிகவும்! செல்லிடந் தோறுங்
கதையா யிருந்தது. கண்டதென்? கேட்டதென்?
புதுமையுங் கிதுவும்! பொருந்துவ
தெதுவா யினுஞ்சரி. ஏகுவம் மனைக்கே
[நாராயணன் போக)

புருடோ:

(தனிமொழி)
யார்கொலோ அறியேம்! யார்கொலோ அறியேம்!
வார்குழல் துகிலோடு சோர மாசிலா
மதிமுகங் கவிழ்ந்து நுதிவேற் கண்கள்
விரகதா பத்தால் தரளநீர் இறைப்ப
பரிபுர மணிந்த பங்கயம் வருந்துபு
விரல்நிலங் கிழிப்ப வெட்கந் துறந்து
விண்ணணங் கனைய கன்னியர் பலரென்
கண்முன் நின்றங் கிரக்கினுங் கலங்காச்
சித்தம் மத்துறு தயிரில் திரிந்து
பித்துறச் செய்தவிப் பேதை யார்கொலோ?
எவ்வுல கினளோ? அறியேம் இணையிலா
நவ்வியும் நண்பும் நலனு முடையவள்
யார்கொலோ? நாள்பல வானவே. ஆ!ஆ!
விழிப்போ டென்கண் காணில்! வீண்! வீண்!
பழிப்பாம் பிறருடன் பகர்தல் பகர்வதென்?
கனவு பொய்யெனக் கழறுவர். பொய்யோ?
நனவினும் ஒழுங்காய் நாடொறுந் தோற்றும்
பொய்யல; பொய்யல; ஐய மெனக்கிலை,
நாடொறும் ஒருதலை கூடி வளரும்
மதியென எழில்தினம் வளர்வது போலும்
முதனாள் முறுவல் கண்டிலம்; கடைக்கணில்
ஆர்வம் அலையெறி பார்வையன் றிருந்தது
நேற்றிராக் கண்ட தோற்றமென் நெஞ்சம்
பருகின தையோ! கரிய கூந்தலின்
கிறுசுருள் பிறைநிகர் நறுதற் புரளப்
பொருசிலைப் புருவம் ஒருதலை நெகிழ்த்துச்
செவ்வரி படர்ந்த மைவிழி நெடுவிழி
உழுவலோ டென்முகன் நோக்க எழுங்கால்
என்னோக் கெதிர்படத் தன்னோக் ககற்றி
வெய்யோன் வாரியில் விழுங்கால் துய்ய
சேணிடைத் தோன்றுஞ் செக்கர்போற் கன்னம்
நாணோடு சிவக்க ஊர்கோள் நாப்பண்
தோன்றிய உவாமதி போன்றங் கெழிலொளி
சுற்றிய வதனஞ் சற்றுக் கவிழ்த்தி,
அமுதமூற் றிருக்குங் குமுதவா யலர்ந்து
மந்தா காசந் தந்தவள் நின்ற
நிலைமையென் நெஞ்சம் நீங்குவ தன்றே!
தேவ கன்னியர் முதலாந் தெரிவை யர்
யாவரே யாயினும் என்கண் தனக்கு
மைந்தரா மாற்றுமிச் சுந்தரி யார்கொலோ?
அறியுமா றிலையே! அயர்க்குமா றிலையே!
உண்டெனிற் கண்டிடல் வேண்டும் இலையெனில்
இன்றே மறத்தல் நன்றே. ஆம்! இனி
மறத்தலே கருமம் மறப்பதும் எப்படி?
போரெவ ருடனே யாயினும் புரியிலவ்
ஆராவா ரத்தில் அயர்போ மன்றி...
[சேவகன் வர]

சேவகன்:

எழுதரு மேனி இறைவ! நின் வாயிலில்
வழுதியின் தூதுவன் வந்துகாக் கின்றான்

புரு:

யாரவன்?

சேவகன்:

பேர்பல தேவனென்றறைந்தான்

புரு:

(தனதுள்)
சோரன்!
(சேவகனை நோக்கி)
வரச்சொல்!
(தனதுள்)
தூதேன்? எதற்கிக்
கயவனை கைதவன் அனுப்பினான்?
நயந்தீ துணர்ந்து நட்டிலன் போன்மே.
[பலதேவன் வர]

பலதேவன்:

மங்கலம்! மங்கலம்! மலய மன்னவ!
பொங்கலைப் புணரிசூழ் புவிபுகழ் சுமக்கத்
தன்தோள் தாரணி தாங்க எங்கும்
ஒன்னார் தலையோடு திகிரி யுருட்டிக்
குடங்கை யணையுறி குறும்பர் தூங்க
இடம்பார்த் தொதுங்குந்தடமுற் றத்து
மேம்படு திருநெல் வேலிவீற் றிருக்கும்
வேம்பார் ஜீவக வேந்தன் விடுத்த
தூதியான், என்பே ரோதில் அவ்வழுதியின்
மந்திரச் சிகாமணி தந்திரத் தலைவன்
பொருந்தலர் துணுக்குறு மருந்திறற் சூழ்ச்சியன்
குடிலேந் திரன் மகன்.

புரு:

(தனதுள்)
மடையன் வந்ததென்?

பலதே:

அப்பெரு வழுதி யொப்பறு மாநகர்
நெல்லையிற் கண்டு புல்லார் ஈட்டமும்
அரவின தரசும் வெருவி ஞெரேலெனப்
பிறவிப் பௌவத் தெல்லையும் வறிதாம்
ஆணவத் தாழ்ச்சியும் நாண அகழ்வலந்
தொட்டஞ் ஞானத் தொடர்பினு முரமாய்க்
கட்டிய மதிற்கணங் காக்க விடியத்து
எட்டி யழுத்தி இழுக்கும் புலன்களின்
யந்திரப் படைகள் எண்ணில இயற்றி...

புரு:

வந்த அலுவலென்?

பலதே:

மன்னவா! நீயாள்
வஞ்சி நாடதற்கு தென்கீழ் வாய்ந்த
நன்செய்நா டென்றொரு நாடுள தன்றே?
எங்கட் கந்நா டுரித்தாம். அங்கு
பரவு பாடையும் விரவுமா சாரமும்
நோக்கில் வேறொரு சாக்கியம் வேண்டா...

புரு:

நல்லது! சொல்லாய்,

பலதே:

தொல்லையாங் கிழமைபா
ராட்டித் தங்கோல் நாட்டி நடத்த
வல்ல மன்னவ ரின்மையால் வழுதிநாட்டு
எல்லையுட் புகுந்தங் கிறுத்துச் சின்னாள்
சதியாய் நீயர சாண்டாய்.

புரு:

அதனால்?

பலதேவ:

அன்னதன் உரிமை மீட்க உன்னியே
முதுநக ராமெழில் மதுரை துறந்து
நெல்லையைத் தலைநகர் வல்லையில் ஆக்கி
கண்டினன் ஆங்கே.

புரு:

வேண்டிய தென்னை?
உரையாய் விரைவில்.

பலதேள்

உதியனும் செழியனும்
போர்தனி புரியில் யார்கொல் பிழைப்பர்?
பங்கமில் இரவியுந் திங்களுந் துருவி
எதிர்ப்படுங் காலை, கதிர்க்கடுங் கடவுள்
மறையஇவ் வுலகில் வயங்கிருள் நிறையும்
அவரந் நிலையில் அமர்ந்திடில் அவ்விருள்
தவறாத் தன்மைபோல் நீவிர் இருவருஞ்
சமர்செயி லுலகம் தாங்கா தென்றே
எமையிங் கேவி இவ்வவைக் கேற்றவை
நீதியா யெடுத்தெலாம் ஓதி, நன்செய்நாடு
உடையார்க் குரிமை நோக்கி யளிப்பதே
கடனெனக் கழறிப் பின்னிக ழுன்கருத்து
அறிந்து மீளவே விடுத்தான்.

புரு:

ஆ! ஹா!
முடிந்ததோ? இலையெனின் முற்றும் செப்புவாய்

பலதே:

மேலும் ஒருமொழி விளம்புதும் வேந்தே!
சாலவும் நீவிர் பகைக்கின் சகமெலாம்
ஆழ்துயர் மூழ்கலும் அன்றி உங்கட்கு
ஏது விளையுமோ அறியேம் ஆதலின்
அஞ்சா அரியே றன்னஜீ வகனுடன்
வெஞ்சமர் விளைத்தல் நன்றல.

புரு:

(பயந்தாற் போல்) ஆ! ஆ!

பலதே:

நன்செய்நா டினிமேல் மீட்டு நல்கலும்
எஞ்சலில் பெரும்புகழ்க் கேற்ற தன்றெனில்
உரைக்குது முபாயமொன் றுசிதன் மனையில்
திரைக்கடல் அமுதே உருக்கொண் டதுபோல்
ஒருமலர் மலர்ந்தங் குறைந்தது. தேனுண
விரைமலர் தேடளி வீற்றிங் கிருந்தது.
அன்னவள் மன்ன! நின் அரியணை யமரில்
தென்னவன் மனமும் திருந்தும் நன்செய்நா
டுன்னதும் ஆகும்.

புரு:

உண்மை! ஓஹோ!
வண்டு மலரிடை யணையஉன் நாட்டில்
கொண்டு விடுவரே போலும். நன்று!
கோதறு மிருபுறக் காதல் அன்றியெம்
நாட்டிடை வேட்டல்மற் றில்லை. மேலும்நம்
அரியணை இருவர்க் கிடங்கொடா தறிகுதி.

பலதே:

(தனதுள்)
சுரிகுழல் வதுவை போனது. சுகம்! சுகம்!

புரு:

ஆதலின் முடிவில்நீ ஓதிய தொழிக.
நன்செய்நா டதற்கா நாடிநீ நவின்ற
வெஞ்சொல் நினைதொறும் மேலிடும் நகையே
அடைக்கலம் என்றுநம் அமைச்சரை யடைந்து
நடைப்பிணம் போலக் கடைத்தலை திரிந்து
முடியுடன் செங்கோல் அடியிறை வைத்துப்
புரவலர் பலர்வாய் புதைத்து நிற்க,
அனையர்தம் மனைவியர் அவாவிய மங்கல
நாணே இறந்து நாணம் துறந்து
கெஞ்சுமெஞ் சபையில் அஞ்சா தெமது
நன்செய்நா டதனை நாவுகூசாமற்
பாண்டியற் களிக்க என்றுரை பகர்ந்தும்
ஈண்டுநீ பின்னும் உயிர்ப்பது தூதுவன்
என்றபே ரொன்றால் என்றே அறிகுதி.
கருதா துனையிங் கேவிய கைதவன்
ஒருவா ரத்திற் குள்ளாய் அவன்முடி
யார்பகை இன்மையால் இதுகா றணிந்து
பார்வகித் தாளெனப் பகரா தறிவன்
விரித்துநீ யெம்மிட முரைத்த புரிசையும்
அரிக்குதே ரென்னநீ யறைந்த அரசனும்
இருப்பரேல் காண்குவம் அவர்வலி யினையும்
[சேவகனை நோக்கி]
அருள்வர தனையிங் கழையாய்! சேவக!
[அருள்வரதன் வர]

பலதே:

(தனதுள்) சிந்தனை முடிந்தது.

அருள்வரதன்:

வந்தனம்! வந்தனம்!

புரு:

நல்லது! செழியன் நெல்லையை நோக்கி
நாளையாம் ஏகுவம். நமதுபோர் வீரரவ்
வேளையா யத்தமாய் வைப்பாய்.

அருள்:

ஆஞ்ஞை

புரு:

(பலதேவனை நோக்கி)
செல்வாய் விரைவில். தென்னன் போர்க்கு
வல்லா னென்னில் வாரமொன் றிற்குள்
துன்னிய சேனையும் தானும்நீ சொன்ன
கடிபுரி பலமாக் காக்க. இல்லையேல்
முடிநம் அடியில் வைத்து நாமிடும்
ஆணைக் கடங்கி யமர்க எமதிடம்
வீணுக் குன்னை விடுத்தகை தவற்கு
வஞ்சியான் மொழிந்த மாற்றமீ தெனவே
எஞ்சா தியம்புதி, ஏகாய், ஏகாய்!
[பலதேவன் போக]
(தனதுள்)
முட்டாள் இவனை விட்டவன் குட்டுப்
பட்டபோ தன்றிப் பாரான் உண்மை.
பச்சாத் தாபப் படுத்துவம்; நிச்சயம்.
எண்ண மேகினும் ஏகும் இனியே.
[புருடோத்தமன் போக]
(காவற் படைஞரும், சேவகர்களும் அருள்வரதனைச் சுற்றி நிற்க)

(நிலைமண்டில ஆசிரியப்பா)

அருள்:

தீர்ந்தது சூரரே! நுந்தோள் தினவு;
நேர்ந்து வெம்போர்.

யாவரும்:

வாழ்கநம் வேந்தே!

1-ம் படை:

நொந்தோம்; நொந்தோ மிதுகா றுறங்கி.

யாவரும்:

உய்ந்தோம்; உய்ந்தோம்; வாழிக உன்சொல்!

2-ம் படை:

பெரும்போர் இலாநாள் பிறவா நாளே.

3-ம் படை:

தெய்யோ? பொய்யோ? ஐய! இதுவும்.

4-ம் படை:

யாவரோ, பகைவர்? அருளா பரணா!
தேவரோ, அசுரரோ, மூவரோ, யாவர்?

அருள்:

பாண்டியன்.

யாவரும்:

(இகழ்ச்சியாய்)
பாண்டியன்! சீச்சீ! பகடி

அருள்:

ஈண்டுவந் தவனவன் தூதன். யதார்த்தம்...

யாவரும்:

வியப்பு! வியப்பு!

3-ம் படை:

வேற்றா ளொருவனென்
அயற்புறம் போனான். அவன் முகம் நோக்குழி
வியர்த்தனன்; தூதுடை கண்டு விடுத்தேன்.

முதற்படை:

அவன்றான்! அவன்றான்! அவன்றான் தூதன்.

4-ம் படை:

யாதோ காரணம்? ஓதாய் தலைவ!

2-ம் படை:

அப்பந் தின்னவோ? அலால்குழி எண்ணவோ
செப்பிய துனக்கு? நமக்கேன்? சீச்சி!

அருள்:

நல்லது வீரரே! நாளை வைகறை
நெல்லையை வளைந்து நெடும்போர் குறித்துச்
செல்லற் குரியன திட்டம் செய்வான்
வல்லையில் ஏகுதும், மங்கலம் உமக்கே.

நடராஜன்:

(தனிமொழி)
காலையிற் கடிநகர் கடந்து நமது
வேலை முடிக்குதும் வேண்டின் விரைவா
இன்றிரா முடிக்கினும் முடியும் துன்றராக்
கவ்விய முழுமதிக் காட்சியிற் செவ்விதம்
பின்னிய கூந்தல் பேதையின் இளமுகம்
என்னுளத் திருந்திங் கியற்றுவ திப்பணி.
அதனால் அன்றோ இதுபோல விரைவில்
இவ்வினை இவ்வயின் இனிதின் முடிந்தது?
எவ்வினை யோர்க்கும் இம்மையிற் றம்மை
இயக்குதற் கின்பம் பயக்குமோர் இலக்கு
வேண்டும். உயிர்க்கது தூண்டுகோல் போலாம்
ஈண்டெப் பொருள்தான் இலக்கற் றிருப்பது
இதோ ஓ! இக்கரை முளைத்தஇச் சிறுபுல்
சதாதன் குறிப்பொடு சாருதல் காண்டி
அதன்சிறு பூக்குலை யடியோன் றுயர்த்தி
இதமுறத் தேன்றுளி தாங்கி ஈக்களை
நலமுற அழைத்து நல்லூண் அருத்திப்
பலமுறத் தனதுபூம் பராகம் பரப்பித்து
ஆசிலாச் சிறுகா யாக்கி, இதோ! என்
தூசிடைச் சிக்கும் தோட்டியும் கொடுத்தே.
"இவ்வயின் யாமெலாம் செவ்விதில் துன்னில்
தழைப்பதற் கிடமிலை. சிறார்நீ பிழைப்பதற்கு
ஏகுமின் புள் ஆ எருதுஅயத் தொருசார்
சிக்கிநீர் சென்மின்!" எனத்தன் சிறுவரைப்
புக்கவிட் டிருக்குமிப் புல்லின் பரிவும்
பொறுமையும் புலனுங் காண்போர்; ஒன்றையும்
சிறுமையாச் சிந்தனை செயாதுஆங் காங்கு
தோற்றுபே ரழகும் ஆற்றல்சால் அன்பும்
போற்றுதங் குறிப்பிற் கேற்றதோர் முயற்சியும்
பார்த்துப் பார்த்துத் தம்கண் பனிப்ப,
ஆர்த்தெழு மன்பினாம் அனைத்தையும் கலந்துதம்
என்பெலாம் கரைக்குநல் இன்பம் திளைப்பர்.
தமக்கூண் நல்கும் வயற்குபயோகம்,
எனப்பலர் கருதும் இச்சிறு வாய்க்கால்
செய்தொழில் எத்தனை விசித்திரம்! ஐயோ!
புரட்டிட வன்றோ நடப்பதிச் சிறுகால்!
பாரிதோ! பரற்களை நெறுநெறென் றுரைத்துச்
சீரிய தூளியாத் தெள்ளிப் பொடித்துத்
தன்வலிக் கடங்கிய மண் கல் புல்புழு
இன்னதென் றில்லை; யாவையும் ஈர்த்துத்
தன்னுட் படுத்தி முந்நீர் மடுவுள்
காலத் தச்சன் கட்டிடும் மலைக்குச்
சாலத் தரும்இவை எனவோர்ந் துருட்டிக்
கொண்டு சென்று இட்டுமற் றையா!
அண்ட யோனியின் ஆணையின் மழையாய்ச்
சென்றபின் பெருமலைச் சிகர முதலாக்
குன்றுவீ ழருவியாத் தூங்கியும், குகைமுகம்
இழிந்தும் பூமியின் குடர்பல நுழைந்தும்
கதித்தெழு சுனையாய்க் குதித்தெழுந் தோடியும்
ஊறிடுஞ் சிறிய ஊற்றாய்ப் பரந்தும்,
ஆறாய் நடந்தும், மடுவாய்க் கிடந்தும்,
மதகிடைச் சாடியும், வாய்க்கால் ஓடியும்
பற்பல படியான் பட்டங் கீட்டியது
அற்பமே யாயினும் ஆதர வாய்க்கொள்;
இன்னமு மீதோ ஏகுவன் எனவிடை
பின்னரும் பெற்றுப் பெயர்த்தும் எழிலியாய்
வந்திவண் அடைந்துமற் றிராப்பகல் மறந்து
நிரந்தரம் உழைக்குமிந் நிலைமையர் யாவர்?

(நீரைக் கையாற் றடுத்து)
நிரந்தரம்! ஐயோ! நொந்தனை! நில்! நில்!
இரைந்ததென்? அழுவையோ? ஆயின் ஏகுதி
நீரே! நீரே! என்னையுன் நிலைமை?
யாரே உனைப்போல் அனுதினம் உழைப்போர்?
நீக்கமில் அன்பும் ஊக்கமும் உறுதியும்
உனைப்போல் உளவேல் பினைப்பே றென்னை?

(நாங்கூழ்ப் புழுவை நோக்கி)
ஓகோ! நாங்கூழ்ப் புழுவே! உன்பாடு
ஓவாப் பாடே உணர்வேன்! உணர்வேன்!
உழைப்போர் உழைப்பில் உழுவோர் தொழில்மிகும்
உழுவோர்க் கெல்லாம் விழுமிய வேந்துநீ
எம்மண் ணாயினும் நன்மண் ணாக்குவை.

விடுத்தனை யிதற்கா, எடுத்தஉன் யாக்கை,
உழுதுழுது உண்டுமண் மெழுகினும் நேரிய
விழுமிய சேறாய் வேதித் துருட்டி
வௌிகொணர்ந் தும்புகழ் வேண்டார்போல
ஒளிக்குவை உன்குழி வாயுமோர் உருண்டையால்

இப்புற் பயிர்நீ இங்ஙனமே உழாயேல்
எப்படி யுண்டாம்? எண்ணா துனக்கும்
குறும்புசெய் எறும்புங் கோடி கோடியாப்
புழுக்களும் பூச்சியும் பிழைக்குமா றென்னை?
ஒழுக்கமும் பொறையும் உனைப்போ லியார்க்குள

(நாங்கூழ்ப்புழு குழிக்குள் மறைதலை நோக்கி)
விழுப்புகழ் வேண்டலை, அறிவோம் ஏனிது?
துதிக்கலம். உன் தொழில் நடத்துதி. ஆ!ஆ!
எங்கு மிங்ஙனே இணையிலா இன்பம்
பங்கமில் அன்புந் தங்குதல் திருந்தக்
காணார் பேணும் வாணாள் என்னே!

அலகிலாத் தோற்றமோ டிலகிய உலகிற்
சிதறிய குணக்கதிர் செறிந்து திரள
வைத்தசிற் றாடியின் மையமே யொத்த
உள்ளமும் உடலும் பெற்றுங் கள்வர்..
நினைக்கலை, தீயனை நினைப்பதுந் தீதே!

சினக்கனல் எழும்பும் நமக்கேன் இச்சினம்?
கிருபணன் தீனன். விடுவிடு அஃதென?
என்கொல் அத்தோற்றம்? புகையோ? - மங்குலுக்கு
இந்நிறமில்லை. செந்நிறப் படாமென,
பொதியில்நன் முகடாம் பொற்புறு கருவிற்

கதிமிகு தினமெனும் பொன்வினைக் கம்மியன்
உருக்கிவிடுதற் குயர்த்திய ஆடகப்
பெருக்கென விளங்கிய அருக்கன தொளியைப்
பொருக்கெனப் புதைத்தவிப் புழுதி யென்னே
இதோ! துவண்டங் கிடையிடைத் தோற்றுவ

பதாகையின் தொகுதி யன்றோ பார்க்கின்?
இடியுருண் டதுபோல் எழுமொழி தேரொலி?
அடுபடை கொண்டிங் கடைந்தவன் யாவன்?
வருதிசை நோக்கில் வஞ்சிய னேயாம்...
பொருதற் கன்றவன் வருவது சரிசரி

வதுவைக் கமைந்து வந்தான் போலும்
இதுவென்? ஓகோ? மணப்பாட்டன்றிது.
[வஞ்சி நாட்டுச் சேனை அணிவகுத்து வழியில் ஒருபுறம்
போகப் படைப்பாணர் பாட]

(வஞ்சித் தாழிசை)

படைப்பா:

அஞ்சலி லரிகாள்! நும்
சஞ்சிதப் பெருவாழ்வெம்
வஞ்சியன் சினத்தாற் கண்
துஞ்சிய கனவேகாண்

படைகள்:

ஜே! ஜே! ஜே!

பாணர்:

எஞ்சலில் பகைகாள்! நும்
மஞ்சுள மணிமகுடன்,
வஞ்சியன் சினத்தானீர்
கஞ்சியுண் கடிஞையேகாண்

படை:

ஜே! ஜே! ஜே!

பாணர்:

மிஞ்சிய பகைகாள்! நும்
துஞ்சிய பிதிர்க்கூட்டம்
வஞ்சியன் சினத்தாலென்
நெஞ்சிலும் நினையார்க்காண்

படை:

ஜே! ஜே! புருஷோத்தமர்க்கு ஜே! ஜே!

(நேசிரியை ஆசிரியப்பா
தொடர்ச்சி)

நட :

பார்புதைத் தெழுந்த வீரர்தம் ஆர்ப்பும்,
வார்கழல் ஒலியும், வயப்படை யொளியும்
பாடிய பாட்டின் பண்ணும் தலைமிசைச்
சூடிய வஞ்சித் தொடையும், தண்ணுமை

பொருவுதம் புயத்தில் வெண்கலப் பொருப்பில்
உருமுவீழ்ந் தென்னத் தட்டிய ஓதையும்
இருகனல் நடமிடும் ஒருகரு முகிலில்
மின்னுதித்து அடங்கல்போல் துன்னிய சினநகை

காட்டிய முகக்குறி யாவும் நன்றல.
வேட்டலோ இதுவும்! விளையுமா றெவனோ!
நினைவிலும் விரைவாய் நனிசெலுங் குரத்த
கொய்யுளைத் திரைக்கடற் கூட்டமும் பெய்மத
மைம்முகில் ஈட்டமும், வான்தொடு விலோதனப்

பெருஞ்சிறை விரித்து நெடுந்திசை புதைத்துச்
செல்லும் அசலத் திரளும் செறிந்து,
நெல்லையை வெல்லவே செல்வது திண்ணம்.
அந்தோ! அந்தோ! மனோன்மணி வதுவை
வந்தவா றிதுவோ! வந்தவா றிதுவோ!
[இரண்டுழவர்கள் வர]

1வது உழ:

வியப்பென்? சுவாமி!

நட :

வயப்படை வந்தது
அறிவையே நீயும்?

1வது உழ:

அறிவேன், போருக்கு
அழைத்திடில் யாவர் அணுகார்?

நட :

வழுதி
மணமொழி வழங்க அன்றோ விடுத்தான்?

2வது உழவ:

மணமொழி பிணமொழி யானது; குடிலன்
கைதொடின் மஞ்சளும் கரியா கும்மே!

நட:

செய்ததென்?

1வது உழவ:

ஐயா! அதுநாம் அறியோம்!
குடிலன் படிறன்; கொற்றவன் நாடும்
முடியும் கவர்ந்து மொய்குழல் மனோன்மணி
தன்னையும் தன்மகற்கு ஆக்கச் சமைந்தான்;
மன்னனைக் கொல்ல மலையனைத் தனக்குச்
சூதாய்த் துணைவரக் கூவினான்.

நட :

சீச்சீ!
ஏதிது? வஞ்சியான் வஞ்சனைக் கிசையான்;
பொய்பொய்; புகன்றதார்?

1வது உழ:

பொய்யல, பொய்யல
ஐய! நானறைவது கேட்டி; எனது
மைத்துன னவன்தாய் மரித்த மாசம்
உற்றதால் அந்தத் திதியினை யுணரச்
சென்றனன் புரோகித சேக்ஷைய னிடத்தில்,
அன்று நாள் ஆதித்த வாரம்; அன்றுதான்
(இரண்டாவது உழவனை நோக்கி)
சாத்தன் உன்னுடன் சண்டையிட்டது.
(நடராசனை நோக்கி)
மாமனார் கிட்டவே ஆமைப் பலகையில்..
(நாற்புறமும் நோக்கி, செவியில்)
இருந்து பலபல இரகசியம் இயம்புவர்..

நட:

திருந்தச் செப்பாய்; யாருளர் இவ்வயின்

2வது உழ:

இந்த மாமனார் மந்திரி மனைவிக்கு
உற்ற ஜோசியர்.

1வத் உழ:

பொறு! யான் உரைப்பன்.
மற்றவ் வெல்லையென் மைத்துனன் ஒதுங்கி
அருகே நின்றனன். அப்போ தறைவர்;
'மருகா! நேற்று மந்திரி மனைவி
பலபல பேச்சுப் பகருங் காலை,

பலதே வன்றன் ஜாதக பலத்தில்
அரச யோகம் உண்டென் றறைந்தது
விரைவில் வருமோ என்று வினவினள்;
வரும்வரும் விரைவில் என்றேன் யானும்
மறுமொழி கூறாது இருந்துபின் மனோன்மணி

வதுவைக் கரியம் பேசினள் மற்றுஅது
நடக்குமோ? என்றவள் கேட்டு நகைத்தாள்
நடப்ப தரிதென நான்மொழிந் ததற்கு
வருத்தமுற் றவள்போல் தோற்றினும் கருத்திற்
சிரித்தனள் என்பது முகத்தில் தெரிந்தேன்".

எனப்பல இரகசியம் இயம்பி வலியோர்
மனக்குறி, முகக்குறி, வறிதாம் சொற்கள்
இவைபோல் வருபவை யெவைதாம் காட்டும்?"
எனஉரைத் திருவரு வெழுந்துபின் நகைத்தான்,
பினையென் மைத்துனன் பேசிமீண் டுடனே

எனக்கிங்கிவையெலாம் இயம்பினன் உனக்குச்
சாக்கி வேண்டுமேற் காக்கைச் சுப்பனும்
உண்டுமற் றவனைக் கண்டுநீ வினவே.

2வது உழ:

வேண்டாம்! வேண்டாம் ஐயமற் றதற்கு
மீண்டும் ஒருமொழி கேள்; இவ் வழியாய்த்
தூதுவர் போகும் காலைத் தாக
ஏதுவால் இரும்படி இராமன் என்றவன்
தங்கை மனைக்கு வந்தவத் தருணம்
அங்கியான் இருந்தேன். "அரண்மனைச் செய்தி
என்ன?" என்றேற்கவன் இயம்பும், "மன்னன்
தெத்தெடுத் திடும்படி யத்தன் முண்' டென
"எப்போது யாரை?" என்றதற்கு ஒன்றுஞ்
செப்பா தெழுந்து சிரித்தவன் அகன்றான்.

1வது உழ:

பலதே வற்கிவன் நலமிகு சேவகன்.

2வது உழ:

குடிலனாள் வதைவிடக் குடகனாள் வதுநலம்

1வது உழ:

ஆயினும், நமக்க திழிவே; மேலும்
தாயினுஞ் சிறந்த தயாநிதி மனோன்மணிக்
குறுதுயர் ஒருவரும் ஆற்றார்

2வது உழ:

அறிவிலாத்
தந்தையர் தம்வினை மக்களைச் சாரும்;
சுந்தர வாணியின் சிந்தைநோய் வழுதியை
விடுமோ? சொல்லாய்.

1வது உழ:

விதியெனப் பலவும்
படியோர் பாவனை பண்ணித் தமது
கடமையின் விலகுதன் மடமை; அதனால்
நாட்டில் போர்வரின் நன்குபா ராட்டி
எஞ்சா வெஞ்சமர் இயற்றலே தகுதி.

2வது உழ:

அரசன், அரசனேற் சரியே; சுவாமி!
உரையீர் நீரே திருவார் வாணியை
அறியீர் போலும்,

நட :

அறிவோம், அறிவோம்
நல்ல தப்புறம் செல்லுமின் நீவிர்..
[உழவர் போக]
(தனதுள்)
ஏழைகள்! தங்கள் ஆழமில் கருத்தில்
தோற்றுவ தனைத்தும் சாற்றுவர் அவர்தம்
தேற்றமில் மாற்றம், சிறுமியர் மழலைபோல்,
சுகம்தரு மொழிபோல், சுகந்தரும் சூழ்ச்சியும்
அனுமா னிக்கும் அளவையும் முனும்பினும்
கூட்டிக் காரண காரியக் கொள்கைகள்
காட்டலும், காணக் களிப்பே! ஆயினும்
பழுதல பகர்ந்தவை முழுதும் முன்னோர்
ஜனமொழி தெய்வ மொழியெனச் செப்புவர்.
அரசியல் இரகசியம் அங்காடி யம்பலம்
வரும்வித மிதுவே! மட்குடத் துளநீர்

புரைவழி கசிந்து புறம்வருந் தன்மைபோல்,
அரசர் அமைச்சர் ஆதியர் தங்கள்
சிந்தையிற் புதைத்த அந்தரங் கப்பொருள்
விழிமுகம் நகைமொழி தொழில்நடை இவைவழி
ஒழுகிடும் அவைகளை உழையுளார் தமக்குத்

தோற்றிய பலவோடும் தொடுத்துக் காற்றில்
தூற்றுவர் எனினும் சொன்னவை முற்றும்
குடிலன் குணமுடன் கூடலாம் அவையும்,
படையிவண் வரநாம் பார்த்ததும்,
அடையவும் முனிவற் கறைகுவம் சென்றே.

செவிலி:

(படுத்தபடியே)
ஏதம்மா! நள்ளிரா எழுந்து லாவினை?
தூக்கம் ஒழிவையேல் சுடுமே யுடலம்

மனோ:

உடலால் என்பயன்? சுடவே தகுமது
வேர்க்கிற திவ்விடம்; வௌியே இருப்பல்
போர்த்துநீ தூங்கு
[செவிலி தூங்க]
வாணீ! உனக்கும்
உறக்க மில்லையோ?

வாணி:

எனக்கது பழக்கம்

மனோ:

வருதி இப்புறம். இருஇரு..
[இருவரும் நிலாமுற்றத்திருக்க]
இதுவரை
எங்கிருந் தனவில் அன்றிற் பேய்கள்!
நஞ்சோ நாவிடை? நெஞ்சந் துளைக்கும்
உறக்கங் கொண்டனள் செவிலி! குறட்டை கேள்
கையறு நித்திரை! வாணீ! மற்றிது
வைகறை யன்றோ!

வாணி:

நடுநிசி அம்மா!

மனோ:

இத்தனை யரவமேன்? முனிவ ரறையில்
நித்தமு முண்டிது! நிதியெடுப் பவர்போல்
தோண்டலு மண்ணினைக் கீண்டலும் கேட்டுளேன்
ஊரிலென் இன்றிவ் உற்சவ அரவம்?

வாணி:

(தனதுள்)
போரெனிற் பொறுப்பளோ? உரைப்பனோ? ஒளிப்பனோ?

மனோ:

கண்டதோ நகருங் காணாக் கனவு?

வாணி:

கண்டது கனவோ தாயே?

மனோ:

கண்டது...
கனவெனிற் கனவு மன்று; மற்று
நனவெனில் நனவு மன்று.

வாணி:

நன்றே!
கண்ணாற் கண்டிலை போலும்! அம்ம!

மனோ:

கண்ணால் எங்ஙனங் காணுவன்? கண்ணுளார்!

வாணி:

எண்ணம் மாத்திரமோ? இதுவென் புதுமை!

மனோ:

எண்ணவும் படாஅர்! எண்ணுளும் உளாஅர்!

வாணி:

புதுமை! ஆயினும் எதுபோ லவ்வுரு?

மனோ:

இதுவென வொண்ணா உவமையி லொருவரை
எத்திற மொன்றியான் இயம்ப! நீயுஞ்
சித்திரரேகை யலையே. விடுவிடு!
பண்ணியல் வாணீ! வாவா! உன்றன்
பாட்டது கேட்டுப் பலநாளாயின!

வாணி:

என்பா டிருக்க! யாவரு மறிவார்!
உன்பா டதுவே ஒருவரு மறியார்

மனோ:

பாக்கிய சாலிநீ! பழகியும் உளையே!
நீக்குக இத்தீ நினைவு! யாழுடன்
தேக்கிய இசையிர் செப்பொரு சரிதம்
[வாணி வீணை மீட்ட]
அவ்விசை யேசரி ஒவ்வுமித் தருணம்!

[வாணி பாட]

சிவகாமி சரிதம்

(குறள்வெண் செந்துறை)

வாழியநின் மலரடிகள்! மௌனதவ முனிவா!
மனமிரங்கி அருள்புரிந்தோர் வார்த்தையெனக் கீயில்
பாழடவி இதிற்கழன்று பாதைவிடுத் தலையும்
பாவியொரு வனையளித்த பலனுறுவை பெரிதே.

சாரும்வரை குறியாது தன்னிழலை யளக்குந்
தன்மையென நான்நடக்கத் தான்வளரும் அடவி,
ஆரிருள் இனி நடக்க ஆவதில்லை உடலம்
ஆறும்வகை வீடுளதே லடையுநெறி யருளாய்."

என்றமொழி கேட்டமுனி யெதிர்விடையங் கியம்பும்;
"ஏகாந்தப் பெருங்ககனம்; இதுலுவக ரணையார்;
சென்றுறைய மடமுமிலை; திகழ்வௌியென் வீடு;
சிந்தையற நொந்தவர்க்குச் சேவிலை பந்தம்.

அறங்கிடந்த சிந்தையரா யாசையெலாந் துறந்த
அதிவீர ரொழியஎவ ராயினுமிங் கடையார்
உறங்க அவர் பணிப்பாயும் பூவணையும் உன்னார்
உண்ணவெனில் பாலமிழ்தும் ஒன்றாக மதியார்.

ஆதலின் பாலுறுவ தியாதெனினு மைந்த!
அன்புடன் நீ யென்பிறகே யணையிலஃ துனதாம்.
வேதனையும் மெய்ச்சலிப்பும் விட்டகல இருளும்
விடியும். உடன் மனமிருக்கில் வேண்டுமிடம் ஏகாய்ீ.

என்றுரைத்த இனியமொழி யிருசெவியுங் குளிர,
ஏதோதன் பழநினைவும் எழவிருகண் பனித்து
நன்றெனவே தவவடிவாய் நின்றமகன் வணங்கா
நன்முனிவன் செல்வழியே நடந்துநனி தொடர்ந்தான்.

இந்திரநற் சாலவித்தை யெதுவோவொன் றிழைக்க
இட்டதிரை யெனத்திசைக ளெட்டுமிருள் விரிய
அந்தரத்தே கண்சிமிட்டிச் சுந்தரதா ரகைகள்
அரியரக சியந்தமக்குள் ளறைந்து நகை புரிய;

என்புருகப் பிணைந்த அன்றில் இணைசிறிது பிரிய
ஏங்கியுயிர் விடுப்பவர்போ லிடையிடையே கூவ,
அன்புநிலை யாரறிவ ரென்பனபோல் மரங்கள்
அலர்மலர்க்கண் நீரருவி அகமுடைந்து தூவ;

விந்தைநடப் பதுதெரிக்க விளிப்பவரில் வாவல்
விரைந்தலைய மின்மினியும் விளக்கொடுபின் ஆட;
இந்தவகை அந்தியைமுன் ஏவிஇர வென்னும்
இறைவியும்வந் திறுத்தனள்மற் றிளைஞருயிர் வாட

பொறியரவின் கடிகையுறு பொன்மணியி னொளியும்
பொலிமதத்தின் கறையடியின் புலைமருப்பி னொளியும்
அறிவரிய சினஉழுவை அழல்விழியி னொளியும்,
அலதிலையவ் அடவியிடை யயல்காட்டு மொளியே

பிரிவரிய ஊசிவழி பின்தொடரும் நூல்போல்
பேரயர்வின் மனமிறந்து பின்தொடரும் மைந்தன்,
அரியபுத ரிடையகற்றி அன்பொடழைத் தேகும்
அம்முனிவ னடியன்றி அயலொன்றும் அறியான்.

ஒருங்கார நிறைமுளரி உழையொதுக்கி நுழைந்தும்,
உயர்மலையின் குகைகுதித்தும் ஓங்கார ஒலியே
தருங்கான நதிபலவுந் தாண்டிஅவ ரடைந்தார்
சார்பிலர்க்குத் தனித்துணையாந் தவமுனிவ னிடமே

நேயமுட னெவ்வழியும் நேர்ந்தவரைத் தன்நுண்
நிறுவதலை வளைத்தழைக்கு நெருப்பொன்றும் அன்றி
வாயிலெனப் பூட்டென்ன மதிலென்ன வழங்கும்
மனையென்னும் பெயர்க்குரிய மரபொன்று மின்றி,

நின்றதனி யிடமிவர்கள் நேர்ந்தவுடன் முனிவன்
நெருப்பின்னும் எழுப்புதற்கு நிமலவிற கடுக்கி
ஒன்றியமெய்ப் பத்தரில்தன் உளங்கூசி யொருசார்
ஒதுங்குகின்ற மைந்தனகம் உவப்பஇவை உரைக்கும்;

இனி நடக்க வழியுமில்லை; இனித்துயரு மில்லை.
இதுவேநம் மிடம்மைந்த! இக்கனலி னருகே
பனிபொழியும் வழிநடந்த பனிப்பகல இருந்து
பலமூல மிதுபுசிக்கிற் பறக்குமுன திளைப்பே.

தந்நாவி லொருவிரலைத் தாண்டவறி யாமல்
சாகரமும் மலைபலவுந் தாண்டியலை கின்றார்.
என்னேயிம் மனிதர்மதி!" என நகைத்து முனிவன்
இனியகந்த முதலனந்த இனம்வகுத்தங் கிருந்தான்.

இருந்தமுனி "வருந்தினவ! ஏதுனது கூச்சம்?
இருவருமே யொருவரெனி லெவர் பெரியர் சிறியர்?
திருந்தஅன லருகினிச் செறிந்துறைதி மைந்த!
சேர்ந்தார்க்குக் களிப்புதவுஞ் சேரார்க்குப் பனிப்பே"

எனஇரங்கி இரண்டுமுறை இயம்பியுந்தன் னருகே
யேகாம லெதிரொன்று மிசையாமல் தனியே
மனமிறந்து புறமொதுங்கி மறைந்துவறி திருந்த
மகன்மலைவு தௌிந்துவௌி வரும்வகைகள் பகர்ந்தான்.

பகர்ந்தநய மொழிசிறிதும் புகுந்ததிலை செவியில்;
பாதிமுக மதியொருகைப் பதுமமலர் மறைப்பத்
திகழ்ந்தசுவ ரோவியம்போ லிருந்தவனை நோக்கிச்
சிந்தைதனி நொந்துமுனி சிறிதுகரு திடுவான்.

செந்தழலு மந்தவெல்லை திகழ்ந்தடங்கி யோங்கி
திகைக்கஎலி பிடித்தலைக்குஞ் சிறுபூனை யெனவே
விந்தையொடு நடம்புரிந்து வீங்கிருளை வாங்கி
மீண்டுவர விடுத்தெடுத்து விழுங்கிவிளங் கினதே.

மொழியாதும் புகலாது விழிமாரி பொழிய
முகங்கவிழ வதிந்தகுறி முனிநோக்கி வினவும்;
"எழிலாரு மிளமையினில் இடையூறா திகவால்
இல்லமகன் றிவ்வுருவமெடுத்திவண்வந் தனையோ?

ஏதுனது கவலை? உளத் திருப்பதெனக் கோதாய்
இழந்தனையோ அரும்பொருளை? இழந்தனரோ நண்பர்
காதல்கொள நீவிழைந்த மாதுபெருஞ் சூதாய்க்
கைவிடுத்துக் கழன்றனளோ? மெய்விடுத்துக் கழறாய்

ஐயோஇவ் வையகத்தி லமைந்தசுக மனைத்தும்
அழலாலிங் கெழுந்தடங்கு நிழலாக நினையாய்
கையாரும் பொருளென்னக் கருதிமணல் வகையைக்
காப்பதெலா மிலவுகிளி காத்தலினும் வறிதே.

நண்பரு வினர்கள்நமை நாடியுற வாடல்
நறுநெயுறு குடத்தெறும்பு நண்ணலென எண்ணாய்!
பெண்களகக் காதலெலாம் பேசுமுயற் கொம்பே!
பெருங்கபட மிடுகலனோ பிறங்குமவ ருடலம்!"

எரியுமுளம் நொந்தடிக ளிசைத்தவசை யுட்கொண்டு
ஏதிலனீள் கனவுவிழித் தெழுந்தவன்போல் விழித்து
விரிவெயிலில் விளக்கொளியும் மின்னொளியிற் கண்ணும்
வௌிப்பட்ட கள்வனும்போல் வெட்கிமுகம் வெளுத்தான்.

இசைத்தவசைச் செயலுணர எண்ணிமுகம் நோக்கி
இருந்தயதி யிக்குறிகண் டிறும்பூதுள் ளெய்தி
விசைத்தியங்கு மெரியெழும்பி மீண்டுமவன் நோக்க
வேஷரக சியங்களெல்லாம் வெட்டவௌி யான,

நின்மலவி பூதியுள்ளே பொன்மயமெய் தோன்றி
நீறுபடி நெருப்பெனவே நிலவியொளி விரிக்கும்
உண்மைதிகழ் குருவிழிக்கு ளுட்கூசி யொடுங்கும்
உண்மைபெறு கண்ணினையும் பெண்மையுருத் தெரிக்கும்.

கூசுமுக நாணமொடு கோணியெழில் வீச
குழற்பாரஞ் சரிந்துசடைக் கோலமஃ தொழிக்கும்
வீசுலையின் மூக்கெனவே விம்மியவெய் துயிர்ப்பு
வீங்கவெழு கொங்கைபுனை வேடமுழு தழிக்கும்

இவ்விதந்தன் மெய்விளங்க இருந்தமக ளெழுந்தே
யிருடிபதந் தலைவணங்கி யிம்மொழியங் கியம்பும்;
தெய்வமொடு நீவசிக்குந் திருக்கோயில் புகுந்த
தீவினையேன் செய்தபிழை செமித்தருள்வை முனியே!

மண்ணுலகிற் காவிரிப்பூ மாநகரிற் செல்வ
வணிககுல திலகமென வாழ்வளொரு மங்கை.
எண்ணரிய குணமுடையள், இவள்வயிற்றி லுதித்தோர்
இருமகளி ரொருபுருட ரென்னஅவர் மூவர்

ஒப்பரிய இப்புருடர்க் கோர்புதல்வ ருதித்தார்,
ஒருத்திமகள் யான்பாவி; ஒருத்திமுழு மலடி
செப்பரிய அம்மலடி செல்வமிக வுடையள்;
செகமனைத்து மவள்படைத்த செல்வமென மொழிவர்

உடல்பிரியா நிழல்போல ஓதியஅப் புதல்வர்
உடன்கூடி விளையாடி யொன்றாக வளர்ந்தேன்.
அடல்பெரியர் அருளுவர் அலகில்வடி வுடையர்.
அவருடைய திருநாமம் அறைவேனோ அடிகாள்"

உரைத்தமொழி கேட்டிருடி யுடல்புளக மூடி
ஊறிவிழி நீர்வதன மொழுகவஃ தொளிக்க
எரிக்கவிற் கெடுப்பவன்போ லெழுந்துநடந் திருந்தான்
இளம்பிடியுந் தன்கதையை யெடுத்தனள் முன் தொடுத்தே.

"மலடிசிறு தாய்படைத்த மதிப்பரிய செல்வம்
மடமகளென் றெனக்களித்தான். மயங்கியதின் மகிழ்ந்து
தலைதடுமா றாச்சிறிய தமியளது நிலையும்
தலைவனெனுந் தன்மையையுந் தகைமையையு மறந்தேன்.

குறிப்பாயுள் ளுணர்த்தியும்யான் கொள்ளாது விடுத்தேன்.
குறும்புமதி யாலெனது குடிமுழுதுங் கெடுத்தேன்.
வெறுப்பாக நினைத்தேன்மேல் வேதனைப்பட் டவரும்
வெறும்படிறென் உள்ளமென விட்டுவில கினரே.

பொருள் விரும்பிக் குலம்விரும்பிப் பொலம்விரும்பி வந்தோர்
பொய்க்காதல் பேசினதோ புகலிலள வில்லை
அருளரும்பி யெனைவிரும்பி ஆளுமென ததிபர்
அவரொழிய வேறிலையென் றறிந்துமயர்ந் திருந்தேன்.

ஒருவாரம் ஒருமாதம் ஒருவருட காலம்
ஓயாமல் உன்னியழிந் தேன்உருவங் காணேன்.
திருவாருஞ் சேடியர்க்குச் செப்ப அவர் சேரும்
0 திசைதேயம் எவரறிந்து தெரிப்பரெனச் சிரித்தார்.

ஆயத்தார் கூடியெனை ஆயவுந்தான் ஒட்டார்.
அகல்வேலை யோஎறியும் அகோராத்திரங் கெடுத்து
தீயைத்தா னேயுமிழுஞ் சிறந்தகலை மதியும்;
திரிந்துலவுங் காலுமுயிர் தின்னுநம னென்ன.

கண்டவரைக் கேட்டவரைக் காசினியில் தேடிக்
கண்டிடச்சென் றேயலைந்த கட்டமெனைத் தென்க?
உண்டெனத்தம் யூகநெறி உரைப்பவரே அல்லால்
உள்ளபடி கண்டறிந்தோர் ஒருவரையும் காணேன்.

உண்டெனிலோ கண்டிடுவன்; இல்லையெனில் ஒல்லை,
உயிர்விடுத லேநலமென் றுன்னியுளந் தேறி
கண்துயிலும் இல்லிடந்தீ கதுவவௌி யோடும்
கணக்காஇவ் வேடமொடு கரந்துபுறப் பட்டேன்.

தீர்த்தகுலம் மூர்த்தி தலம் பார்த்துடலம் சலித்தேன்.
திருக்கறுபற் குருக்கள்மடம் திரிந்து மனம் அலுத்தேன்
வார்த்தை கத்தும் வாதியர்தம் மன்றனைத்தும் வறிய
மறுத்து றங்கும் யோகியர்போய் வாழ்குகையும் பாழே.

மான்மறவாக் கலையினமே! வாழ்பிடிவிட் டகலா
மதம்பெருகு மாகுலமே! வன்பிகமே! சுகமே!
நான்மறவா நாதனையெஞ் ஞான்றுமறி வீரரோ?
நவில்வெரென பிந்தொடர்ந்து நாளனந்தங் கழித்தேன்.

இவ்விடமும் அவ்விடமும் எவ்விடமும் ஓடி
இதுவரையும் தேடியுமென் அதிபரைக்கண் டிலனே.
எவ்விடம்யான் நண்ணவினி? எவ்விடம்யான் உண்ண?
இக்காயம் இனியெனக்கு மிக்கஅரு வருப்பே.

ஐயோவென் உள்ள நிலை அறியாரோ இனியும்?
ஆசைகொண்டு நானைலைந்த தத்தனையும் பொய்யோ?
பொய்யேதான் ஆயிடினும் புனிதரவர் தந்த
போதமலால் வேறெனக்கும் ஓதுமறி வுளதே?

நல்லர்அரு ளுடையரென நம்பி இதுவரையும்
நானுழைப்ப தறிவரெனில் ஏனெதிர்வந் திலரோ?
இல்லையெனில் என்னளவும் இவ்வுலகம் அனைத்தும்
எந்நலமும் கொல்லவென எடுத்தசுடுகாடே

என்னுடைய உயிர்த் துணைவர் எண்ணரிய அருளில்
ஏதோசிற் சாயையுன திடத்திருத்தல் கண்டு
மன்னுதவ மாமுனிவ! மனத்துயரம் உன்பால்
வகுத்தாறி னேன்சிறிது, மறுசாட்சி யில்லை.

இனியிருந்து பெறும்பயனென்? இவ்வழலே கதி" யென்று
எரியுமழல் எதிரேநின் றிசைத்தமொழி முழுதும்
முனிசெவியிர் புகுமுனமே மூதுருவம் விளக்கி
முகமலர்ந்தங் கவளெதிரே முந்திமொழி குளறி.

'சிவகாமி யானினது சிதம்பரனே' என்னச்
செப்புமுளம் இருவருமற் றோருருவம் ஆனார்!
எவர்தாமுன் அணைந்தனரென் றிதுகாறும் அறியோம்.
இருவருமொன்றாயினரென் றேயறையும் சுருதி.

பரிந்துவந்து பார்வதியும் கஞ்சப்
பார்க்கவியும் யார்க்கிதுபோல் வாய்க்குமென வாழ்த்த
அருந்ததியும் அம்ம! இஃது அருங்கதியென் றஞ்ச
ஆர்வமுல கார்கவென ஆரணங்கள் ஆர்த்த

ஆழியுடை சூழுலகம் யாவுநல மேவ!
அறத்துறை புகுந்துயிர்கள் அன்புவௌம் மூழ்க!
பாழிலலை வேனுடைய பந்தனைகள் சிந்த
பரிந்தருள் சுரந்தமை நிரந்தரமும் வாழ்க!

(ஆசிரியப்பாவின் தொடர்ச்சி)

மனோன்:

வாணி! மங்காய்! பாடிய பாட்டும்
வீணையின் இசையும் விளங்குநின் குரலும்
தேனினும் இனியவாய்ச் சேர்ந்தொரு வழிபடர்ந்து
ஊனையும் உயிரையும் உருக்கும் ஆ! ஆ!
[இருவரும் மௌனமாய் இருக்க]
உனதுகா தலனெங் குளனோ? உணர்வைகொல்?

வாணி:

எனது சிந்தையில் இருந்தனர்; மானார்.

மனோன்:

ஆயினும் வௌியில்?

வாணி:

அறியேன் அம்ம!

மனோன்:

போயின இடம்நீ அறியாய்?

வாணி:

நாரணன்
முனிவர் தம்மடத் தேகினர் தனியென
ஓதினன் ஓர்கால்

மனோன்:

ஓகோ! ஓகோ!
[மௌனம்]
கடைநாள் நிகழ்ந்தவை யென்னை? கழறாய்

வாணி:

அடியனேற் கந்நாள் கெடுநாள் மிகவும்!
ஒருநாள் அந்தியில் இருவரும் எதிர்ச்சையாக்
கடிபுரி கடந்துபோய், நெடுவயற் பாயும்
ஒருசிறு வாய்க்காற் கரைகண் டாங்கே,
பெருமலை பிறந்த சிறுகாற் செல்வன்
தெண்ணீர்க் கன்னி பண்ணிய நிலாநிழற்
சிற்றில் பன்முறை சிதைப்பவன் போன்று
சிற்றலை யெழுப்பச் சிறுமி முறுமுறுத்து
அழுவது போல விழுமிய பரல்மேல்
ஒழுகும் தீம்புனல் ஓதையும் கேட்டுப்
பழுதிலாப் பால்நிலா விழுவது நோக்கி
இருவரும் மௌனமாய் நெடும்பொழுதிருந்தோம்
கரையிடை அலர்ந்த காவியொன் றடர்த்தென்
அருகே கொணர்ந்தெனக் கன்பா யீந்தனர்
வருவதிங் கறியா மதியிலி அதனைக்
கண்ணினை ஒற்றிலன்; உள்மனம் உகந்திலன்;
மார்பொடு சேர்த்திலன்; வார்குழற் சார்த்திலன்;
ஆர்வமும் அன்பும் அறியார் மான்
ஓடும் தீம்புனல் மாடே விடுத்துச்
சிறுமியர் குறும்பு காட்டிச் சிரித்தேன்.
முறுவலோ டவரும் ஏதோ மொழிய
உன்னும் முன்னரென் அன்னையங்கடைந்தாள்;
தீமொழி பலவும் செப்பினள். யானோ?
நாவெழல் இன்றி நின்றேன். நண்பர்
மறுமொழி ஒன்றும் வழங்கா தேகினர்.
அதுமுதல் இதுகாறும் அவர்தமை ஐயோ!
கண்டிலேன் இனிமேற் காண்பனோ? அறியேன்
ஒருமுறை கண்டேன் உளக்கருத் தவருடன்
உரைத்தபோ தன்றி ஒழியா துயிரே!

மனோன்:

உரைப்பதென் வாணீ! உளமும் உளமும்
நேர்பட அறியா என்றோ நினைத்தாய்?

வாணி:

ஓர்வழிப் படரின் உணருமென் றுரைப்பர்.

மனோன்:

ஏனதில் ஐயம்? எனக்கது துணிபே!
பூதப் பொருட்கே புலன்துணை அன்றி
போதப் பொருட்குப் போதும் போதம்
இரவியை நோக்கற் கேன்விளக் குதவி?
கருவிநுண் மையைப்போற்காட்சியும் விளங்கும்
பட்டே உணரும் முட்டா ளர்கள்போல
தொட்டே உணரும் துவக்கிந் திரியம்,
நுண்ணிய கருவியாம் கண்ணோ உணரும்
எண்ணறச் சேய்த்தோம் நுண்ணிய ஒளியை!
கண்ணினும் எத்தனை நுண்ணிய துள்ளம்!
களங்கம் அறுந்தொறும் விளங்குமங் கெதுவும்
உண்மையாய் நமதுள முருகிலவ் வுருக்கம்
அண்மை சேய்மை என்றிலை; சென்றிடும்
எத்தனை பெட்டியுள் வைத்து நாம் பூட்டினும்
வானுள மின்னொளி 'வடக்கு நோக்கி'யைத்
தானசைத் தாட்டும் தன்மைநீ கண்டுளை!
போதங் கரைந்துமேற் பொங்கிடும் அன்பை
பூத யாக்கையோ தடுத்திடும்? புகலாய்!

வாணி:

கூடும் கூடும்! கூடுமக் கொள்கை;
நம்பலாம் தகைத்தே!

மனோன்:

நம்புவ தன்றி மற்று
என்செய நினைத்தாய்? இவ்விரும் பொருள்கள்
தருக்கவா தத்தால் தாபித் திடுவார்
கரத்தால் பூமணம் காண்பவ ரேயாம்!
அரும்பிற் பூமண மாய்குத லேய்ப்பத்
தரும்பக் குவமிலார் தமதுளம் போய்
வழியே வாளா மனக்கணக் கிட்டு
மொழிவார் முற்றும் துணிவா யெனயான்
இச்சிறு தினத்தின் இயைந்தவை தம்மால்
நிச்சயித் துணர்ந்தேன் வாணீ! ஐயோ!
நம்பெலென் பதுவே அன்பின் நிலைமை
தௌிந்தவை கொண்டு தௌிதற் கரியவை
உளந்தனில் நம்பி உறுதியாய்ப் பிடித்துச்
சிறிது சிறிதுதன் அறிவினை வளர்த்தே
அனுபவ வழியாய் அறிவதை அந்தோ!
அனுமா னாதியால் ஆய்ந்தறிந் திடுவோம்
அலதெனில் இலையென அயிர்ப்போம் எனத்திரி
வாதியர் அன்பொரு போதுமே அறியார்
தாய்முலைப் பாலுள்நஞ்சு ஆய்பவ ரவரே!
முற்றுங் களங்கம் அற்றிடில் ஆ! ஆ!
[உடல் புளகாங்கிதமாய் நடுங்க]
ஏதோ வாணி! இப்படி என்னுடல்? ...

வாணி:

சீதமோ? தாயே!

மனோன்:

சீ! சீ! இன்றெலாம்
இப்படி அடிக்கடி என்னுடல் நடுங்கும்!

வாணி:

இக்குளிர் காற்றின் இடையே இருத்தல்
தக்க தன்றினி தாயே பாராய்!
அம்மழை பெய்யும் இம்மெனும் முன்னம்.

மனோன்:

நனைந்திடில் என்னை? கரைந்திடு மோவுடல்? [எழுந்து மேகம் பார்க்க]

வாணி:

(தனதுள்)
ஐயோ! ஏன் நான் அத்திசை காட்டினேன்?
போயெப் படியான் புகல்வன்!

மனோன்:

வாணீ!
ஊர்ப்புறம் அத்தனை யொளிஏன்? ஓ! ஓ!
ஆர்ப்பேன்? ஆ! ஆ! அயிர்ப்பேன்? அரைகுதி
போர்க்குறி போலும், புகலுதி உண்மை
[மழை இரைந்து பெய்ய]
அஞ்சலை அஞ்சலை இதோஎன் நெஞ்சிடை
வெஞ்சரம் பாயினும் அஞ்சிலேன்! விளம்பு

வாணி:

இம்மழை நிற்கலை அம்ம! அறைகுவன்...
விளம்புவன் வீட்டுள் வருக!
தௌிந்ததோர் சிந்தைத் தீரநற் றிருவே!

நிஷ்டாபரர்:

ஏதிஃ துமக்குமோ இத்தனை மயக்கம்!
வேதவே தாதந்தம் ஓதிநீர் தௌிந்தும்
இரவெலாம் இப்படி இமையிமை யாதே
பரிதபித் திருந்தீர்! கருணா கரரே!
பாரினிற் புதிதோ போரெனப் புகல்வது!
போரிலை ஆயினென்? யாருறார் மரணம்?
எத்தினம் உலகில் எமன்வரா நற்றினம்?
இத்தினம் இறந்தோர் எத்தனை என்பீர்?
ஒவ்வொரு தினமும் இவ்வனம் ஒன்றில்,
எறும்பு முதலா எண்ணிலா உயிர்கள்
உறுந்துயர் கணக்கிட் டுரைப்போர் யாவர்?
சற்றிதோ மனங்கொடுத் துற்றுநீர் பாரும்.
குரூரக் கூற்றின் விரூபமிச் சிலந்தி!
பல்குழி நிறைந்த பசையறு தன்முகத்து
அல்குடி யிருக்க, அருளிலாக் குண்டுகண்
தீயெழுத் திரித்துப் பேழ்வாய் திறந்து
கருக்கொளும் சினைஈ வெருக்கொளக் கௌவி
விரித்தெண் திசையிலும் நிறுத்திய கரங்களின்
முன்னிரு கையில் வெந்நுறக் கிடத்தி,
மார்பொடு வயிறும் சோர்வுறக் கடித்துப்
பறித்திழுத் திசித்துக் கறிக்கமற் றவ்ஈ
நொந்துநொந் தந்தோ! சிந்தனை மயங்கி
எய்யா தையோ! என்றழு குரலிங்கு
யார்கேட் கின்றார்? யார்காக் கின்றார்?
கைகால் மிகில்நம் மெய்வே றாமோ?
நோவும் சாவும் ஒன்றே. அன்றியும்
உலகெலாம் நோக்கில்நம் உடலொரு பொருளோ?
பஞ்சா சத்கோடி யெனப்பலர் போற்ற
எஞ்சா திருந்த இப்புவி அனைத்தும்
இரவியின் மண்டலத் தொருசிறு திவலை
பரவிய வானிடை விரவிய மீனினம்
இரவியில் எத்தனை பெரியதுஒவ் வொன்றும்!
இரவியும் இம்மீன் இனங்களும் கூடில்
ஒருபிர மாண்டமென் றுரைப்பர் இதுபோல்
ஆயிரத் தெட்டுமற் றுண்டென அறைவர்
ஆயிரத் தெட்டெனல் அலகிலை என்பதே.
இப்பெரும் உலகெலாம் ஒப்பறு திருமால்
உந்தியந் தடாகத் துதித்தபன் முளரியில்
வந்ததோர் நறுமலர் தந்தபல் லிதழில்
ஓரிதழ் அதனில் ஓர்சார் உதித்த
நான்முகச் சிலந்தி நாற்றிய சிறுவலை
ஏன்மிக? நாமிங் கோதிய மாலும்
ஒருபெருங் கடலில் உறுதுரும் பென்ப
அப்பெருங் கடலும் மெய்ப்பொருட் கெதிரில்
எப்படிப் பார்க்கினும் மிசையப் பேய்த்தேர்!
இங்கிவை உண்மையேல், எங்குநாம் உள்ளோம்?
நீர் யார்? நான் யார்? ஊரெது? பேரெது?
போரெனப் பொறுக்கலீர்! ஓ! ஓ! பாரும்!
மருவறு மாயா மகோததி யதனிற்
புற்புதம் அனைய பற்பல அண்டம்
வெடித்தடங் கிடுமிங் கடிக்கடி அதனைத்
தடுப்பவர் யாவர்? தாங்குநர் யாவர்?
விடுத்திடும், விடுத்திடும், வீணிவ் விசனம்
இந்திர ஜாலமிவ் எந்திர விசேடம்
தன் தொழில் சலிப்புற இயற்றும்மற் றதனுள்
படுபவர் திரிகையுட் படிசிறு பயறே.
விடுபவர் யாவர்பின்! விம்மி விம்மிநீர்
அழுதீர், தொழுதீர், ஆடினீர், பாடினீர்.
யாரென் செய்வார்! யாரென் செயலாம்!
அடித்திடில் உம்மையும் பிடிக்குமிம் மாயை
பிடித்திடிற் பின்நும் படிப்புன் ஞானமும்
குருட்ட ரசனுக்குக் கொளுத்திய விளக்கும்
இருட்டறை யிருந்துகண் சிமிட்டலும் என்ன
ஆர்க்குமிங் குமக்கும் பிறர்க்குமென் பயக்கும்?
பார்க்கப் பார்க்கஇப் படியே துயரம்
மிக்கொளும் அதனால் விடுமுல கெண்ணம்
சுட்டதோர் சட்டிகை விட்டிடல் என்னத்
துறப்பதிவ் வுலகம் மறப்பதற் கன்றோ!
மறக்கிற் சுயமே மறையும் மறைய
இறக்கும் நும்முளம். இறக்குமக் கணமே
பிறக்கும் பிரத்தியப் பிரபோ தோதயம்!
நீரும் உலகமும் நிகழ்த்திய போரும்
யாருமங் கில்லை அகண்டசித் கனமாய்
எதிரது கழிந்தபே ரின்பமே திகழும்!
உரையுணர் விறந்தவிந் நிருபா திகம்யான்
உரைதரல் பிறவிக் குருடற் கொருவன்
பால்நிறம் கொக்குப் போலெனப் பகர்ந்த
கதையாய் முடியும்! அதனாற் சற்றே
பதையா திருந்துநீர் பாரும்
சுதமாம் இவ்வநு பூதியின் சுகமே.

கருணாகரர்:

சுகம்யான் வேண்டிலேன் சுவாமி! எனக்குமற்
றிகம்பரம் இரண்டும் இல்லையெனில் ஏகுக.
யானென ஒருபொருள் உளதாம் அளவும்
ஞானதயாநிதி நங்குரு நாதன்
ஈனனாம் என்னையும் இழுத்தடி சேர்த்த
வானநற் கருணையே வாழ்த்தியிங் கென்னால்
ஆனதோர் சிறுபணி ஆற்றலே எனக்கு
மோனநற் சித்தியிம் முத்தியும் யாவும்
ஐயோ! உலகெலாம் பொய்யா யினுமென்!
பொய்யோ பாரும்! புரையறு குரவன்
பரிந்துநம் தமக்கே சுரந்தவிக் கருணை!
இப்பெருந் தன்மைமுன் இங்குமக் கேது!
செப்பிய நிட்டையும் சித்தநற் சுத்தியும்
எப்படி நீரிங் கெய்தினேர் எல்லாம்
ஒப்பறு நுந்திறம் என்றோ உன்னினீர்
அந்தோ! அந்தோ! அயர்ப்பிது வியப்பே!
சுந்தரர் கடைக்கண் தந்திடு முன்னம்
பட்டபா டெங்ஙனம் மறந்தீர்? பதைப்பறு
நிட்டையா யினுமென்? நிமலவ்ிீ டாய்ினென்?
ஆவா! யாம்முன் அல்லும் பகலும்
ஓவாப் பாவமே உஞற்றியெப் போதும்
ஒருசாண் வயிறே பெரிதாக் கருதியும்,
பிறர்புக ழதுவே அறமெனப் பேணியும்;
மகிழ்கினும் துயருந் தழுகினும் சினகரம்
தொழுகினும் நன்னெறி ஒழுகினும் வழுவினும்
எத்தொழில் புரியினும் எத்திசை திரியினும்
'நாமே உலகின் நடுநா யகம்நம்
சேமமே சகசிருட் டியினோர் பெரும்பயன்'
என்னஅங் கெண்ணி எமக்கெமக் கென்னும்
தந்நயம் அன்றிப் பின்நினை வின்றி
முடிவிலா ஆசைக் கடலிடைப் பட்டும்!
தடைசிறி தடையிற் சகிப்பறு கோபத்
தீயிடைத் துடைத்தும்; சயஞ்சிறி தடையில்
வாய்மண் நிறைய மதக்குழி அதனுள்
குதித்துக் குதித்துக் குப்புற விழுந்தும்;
பிறர்புகழ் காணப் பெரிதகம் உடைந்தும்
பிறர்பழி காண பெரிதக மகிழ்ந்தும்;
சிறியரைக் காணிற் செருக்கியும்; பெரியரைக்
காணிற் பொறாமையுட் கலங்கி நாணியும்;
எனைத்தென எண்ணுகேன்! நினைக்கினும் உடலம்
நடுங்குவ தந்தோ! நம்மை இங்ஙனம்
கொடும்பேய் ஆயிரம் கூத்தாட்டியவழி,
விடும்பரி சின்றிநாம் வேதனைப் படுநாள்
"ஏ! ஏ! கெடுவாய்! இதுவல உன்நெறி
வா! வா! இங்ஙனம்" என மனம் இரங்கிக்
கூவிய தார்கொல்? குடிகொண் டிருந்த
காமமா திகளுடன் கடும்போர் விளைக்க
ஏவிய தார்கொல்? இடைவிடா தவைகள்
மேவிய காலை மெலிந்துகை யறுநம்
ஆவியுள் தைரியம் அளித்தவர் யார்கொல்?
சுந்தரர் கருணையோ நந்திற மோஇவை?
உளமெனப் படுவதோ அளவிலாப் பெருவௌி;
கோட்டையும் இல்லை. பூட்டுதாழ் அதற்கிலை;
நஞ்சே அனைய பஞ்சேந் திரியம்,
அஞ்சோ வாயில்? ஆயிரம்; ஆயிரம்;
அரைநொடி அதனுள் நரகென நம்முளம்
மாற்றிடக் கணந்தோறும் வருந்தீ நினைவோ
சாற்றிடக் கணிதசங் கேத மேயிலை.
இப்பெரும் விபத்தில் எப்படிப் பிழைப்பீர்?
அருளா தரவால் யாதோ இங்ஙனம்
இருள்தீர்ந் திருந்தீர்; இலையெனில் நிலையெது?
விட்டதும் தொட்டதும் வௌிப்படல் இன்றி
நிட்டையும் நீரும் கெட்டலைந் திடுவீர்!
கட்டம்! கட்டம் காதலா மலகமாய்க்
கண்டுமோ அருளிற் கொண்டீர் ஐயம்!
"யார்கேட் கின்றார்? யார்காக் கின்றார்?"
என்றீர் நன்றாய் நண்பரே! நம்நிலை
கண்டுளம் இரங்கிக் காத்தருள் புரிந்து
தொண்டுகொண் டாண்ட சுந்தரன் கருணை
நமக்கென உரித்தோ? நானா உயிர்கள்
எவர்க்கும் அதுபொது அன்றோ? இயம்பீர்.
எங்கிலை அவனருள்? எல்லையில் அண்டம்
தங்குவ தனைத்தும் அவனருட் சார்பில்,
அண்டகோ டிகளிங் கொன்றோ டொன்று
விண்டிடா வண்ணம் வீக்கிய பாசம்
அறியில் அருளலாற் பிற்ிதெதுஆ கருஷணம்?
ஒன்றோ டொன்றியாப் புற்றுயர் அன்பில்
நின்றஇவ் வுலகம், நிகழ்த்திய கருணை
பயிற்றிடு பள்ளியே அன்றிப் பயனறக்
குயிற்றிய பொல்லாக் கொடியயந் திரமோ?
பாரும்! பாரும்! நீரே கூறிய
சிலந்தியின் பரிவே இலங்கிடு முறைமை!
பூரிய உயிரிஃ தாயினும், தனது
சீரிய வலையிற் சிக்குண் டிறந்த
ஈயினை ஈதோ இனியதன் குஞ்சுகள்
ஆயிரம் அருந்த அருகிருந் தூட்டி
மிக்கநல் அன்பெனும் விரிந்தநூல் தௌிய
அக்கரம் பயில்வ ததிசயம்! அதிசயம்!
இப்படி முதற்படி இதுமுத லாநம்
ஒப்பரும் யாக்கையாம் உயர்படி வரையும்
கற்பதிங் கிந்நூற் கருத்தே, அதனால்
இத்தனி உலகில் எத்துயர் காணினும்
அத்தனை துயரும், நம் அழுக்கெலாம் எரித்துச்
சுற்றநற் சுவர்ணமாச் சோதித் தெடுக்க
வைத்த அக்கினியென மதித்தலே, உயிர்கட்கு
உத்தம பக்தியென் றுள்ளுவர் ஒருகால்
காரண காரியம் காண்குவம் அல்லேம்,
யாரிவை அனைத்தும் ஆய்ந்திட வல்லார்?
பாரிசா தாதிப் பனிமலர் அந்தியின்
அலர்தலே அன்னவை விளர்நிறம் கிளர
நறுமணம் கமழ்தற் குறுகா ரணமென
நேற்றிரா நடேசர் சாற்றிடும் முன்னர்
நினைத்தோம் கொல்லோ? உரைத்தபின் மற்றதன்
உசிதம்யார் உணரார்? நிசியலர் மலர்க்கு
வெண்மையும் நன்மனம் உண்மையும் இலவேல்
எவ்வணம் அவற்றின் இஷ்டநா யகராம்
ஈயின மறிந்துவந் தெய்திடும்? அங்ஙனம்
மேவிடில் அன்றோ காய்தரும் கருவாம்?
இவ்விதம் நோக்கிடில் எவ்விதத் தோற்றமும்
செவ்விதிற் பற்பல காரணச் செறிவால்
அவ்வவற் றுள்நிறை அன்பே ஆக்கும்
சிற்றறி வாதலான் முற்றுநாம் உணரோம்.
அந்தியில் இம்மலர் அலர்வதேன் என்பதிங்
கறிகிலோம் ஆயினும் அதற்குமோர் காரணம்
உளதென நம்பலே யூகம் அதனால்
உலகிடைத் தோன்றும் உறுகணுக் கேது
நலமுற நமக்கிங் கிலகா ததினாற்
பலமுறை நம்மையே பரிந்திழுத் தாண்டவர்
இலையுல கிடையென எண்ணுவ தெங்ஙனம்?
யாரிங் குலகெலாம் அறிந்திட வல்லார்?
பாருமிங் கீதோ! பரம தயாநிதி
நங்குரு நாத னென்பார் ஒவ்வார்?
நம்புவன் நீரும் நானுமிங் கொருப்போல்
ஆயினும் பாரும்! அம்மணி மனோன்மணி
ஏதோ ஊழ்வினை இசைவால் தனது
காதாற் கேட்கவும் கண்ணாற் காணவும்
இல்லா ஒருவனை எண்ணி மயங்கினள்,
அல்லல் இதுவே போதும் அஃதுடன்,
அப்புரு டன்றான் ஆரென ஆயில்
ஒப்பரு புருடோத் தமனே என்ன
எப்படி நோக்கினும் இசையும், அப்படியே
செப்பினர் யாவும் தெரிந்த நம் குருவும்
ஏதோ ஒருவன் சூதா ஏவிய
தூதால் வந்ததே ஈதோ பெரும்போர்!
போர்புரிந் திடவரு புருடோத் தமனும்
வார்குழல் மனோன்மணி மாதும், நோக்கில்
நம்மிலும் எத்தனை நம்பிய அன்பர்!
இம்மென ஒருமொழி இசைத்திவர் தம்மை
ஒருவரை ஒருவர் உணர்த்திடப் பண்ணில்
வெருவிய போரும் விளைதுயர் அனைத்தும்
இருவர்தம் துக்கமும் எல்லாம் ஏகும்.
இப்படிச் சுலபசாத் தியமா யிருக்க
அப்படி ஒன்றும் அடிக ளெண்ணாமல்
சுருங்கைதொட் டிடவே துவக்கித் தன்திரு
அருங்கை வருந்தவும் ஆற்றுமப் பணியே.
சுருங்கை இதற்குஞ் சொல்லிய துயர்க்கும்
நெருங்கிய பந்தம் நினைத்தற் கென்னை?
ஒன்றும் தோற்றுவ தன்றுஎன் தனக்கே.
என்றுநான் எண்ணி எம்குரு நாதன்
திருமொழி மறுத்தென் சிற்றறி வினையே
பெரிதெனக் கருதலோ, அலதவர் பேணிய
இவ்வழி நம்மதிக் கெட்டா விடினும்
செவ்வி திதுவெனத் தௌிதலோ தகுதி?
இப்படியேயாம் இவ்வுல கின்நிலை
அற்பமும் அதிலிலை ஐயம். நமதுமற்
றெய்ப்பினில் வைப்பா யிருந்தபே ரருளைக்
கைப்படு கனியெனக் கண்டபின், உலகில்
எப்பொரு ளையுமிப் படியே இவ்வருள்
தாங்கிடும் என்பதில் சமுசயம் என்னை?
இல்லா மாயை என்செய வல்லதாம்?
எல்லாம் அவனருள் அல்லா தில்லை.
என்னனு பவமிது. மன்னிய இவ்வருள்
தன்னிடை மூழ்கித் தானெனல் மறந்து
நெருப்பிடை இழுதென நெக்குநெக் குருகி
இருப்பவர் பிறர்க்காய் இராப்பகல் உழைப்பர்
ஒருபயன் கருதார், அருள்கரு துவதென்?
அகிலமும் தாங்கும் அருளிலோர் அரங்கமாச்
சகலமும் செய்வர். அஃதவர் சமாதி.
எங்கெலாம் துக்கம் காணினும் அங்கெலாம்
அங்கம் கரையநின் றரற்றி "ஐயோ!
எம்மையும் காத்த இன்னருள் இவரையும்
செம்மையிற் காக்க" எனமொழி குளறி
அழுதுவேண் டுவதே அன்றி
விழுமிய முத்தியும் வேண்டார் தமக்கே.
[சுந்தர முனிவரும் நடராசரும் வர;
கருணாகரர், நிஷ்டாபரர் இருவரும் எழுந்து வணங்க]

சுந்தர:

எல்லாம் நடராசரே! உமது பேரருளே!
அல்லா தென்னால் ஆகுமோ? சுருங்கை
இத்தினம் எப்படி முடியும் நீர் இலரேல்?
எத்தனை கருணை? என்னைகைம் மாறு?

நட :

நல்லது! நல்லது! சொல்லிய முகமன்!
வேலை எனதோ? உமதோ? விநோதம்;
ஏவிய வழியான் போவதே அல்லால்
ஆவதென் என்னால்? ஆ! ஆ! நன்றே!

சுந்தர:

கருணா கரரே! களைப்பற நீரிங்கு
ஒருவா றுறங்கவென் றுன்னி அன்றோ
இவ்விடம் அனுப்பினோம்? என்னை சிறிதும்
செவ்விதில் தூங்கா திருந்தீர்! சீச்சீ!
எத்தனை நாளா யினநீர் தூங்கி!
இத்தனை வருந்தியும் ஏனிலை தூக்கம்!
பன்னாள் இரவும் பகலும் உழைத்தீர்;
எந்நா ளாறுவீர் இவ்வலுப் பினிமேல்?

கருணா:

அடியேற் கலுப்பேன்? அருளால் அனைத்தும்
முடிவது மேலும், யான்வரும் வேளை
இட்டமாம் நிட்டா பரரும் தனியாய்
நிட்டைவிட் டெழுந்தார்; இருவரும் அதனால்
ஏதோ சிலமொழி ஓதிமற் றிருந்தோம்;
ஈதோ உதயமும் ஆனதே; இனியென்?

சுந்தர:

விடிந்த தன்றிது; வெள்ளியின் உதயம்
படும், படும்; மிகவும் பட்டீர் வருத்தம்.
உங்கள் பேச் சறிவோம்; ஓயாப் பேச்சே!
இங்கது முடியுமோ? ஏனுங் கட்கும்
சமயிகட் காம்சச் சரவு?
அமையும் உங்கட் கவரவர் நிலையே.

குடிலன்:

(தனிமொழி)
பருதியும் எழுந்ததது; பொருதலும் வந்தது...
[பெருமூச்செறிந்து]
கருதுதற் கென்னுள காணுதும். ஆ!ஆ!
ஒருவன தாசைப் பெருக்கால் உலகில்
வருதுயர் கடலிற் பெரிதே! வானின்
எழுந்தவிவ் இரவி விழுந்திடு முன்னர்

ஈண்டணி வகுக்கமிக் காண்டகும் இளைஞரில்
மாண்டிடு மவர்தொகை மதிப்பார் யாரே!
மாண்டிடல் அன்றே வலிது மடுவுள்
இட்டகல் லாலெழும் வட்டமாம் விரிதிரை
வரவரப் பெரிதாய்க் கரைவரை வரல்போல்,

நின்றவல் வீரரை ஒன்றிய மனைவியர்
உற்றார் பெற்றார் நட்டார் என்றிப்
படியே பரவுமே படியெலாம் துயரம்!...
[சற்று நிற்க]
என்னை என்மதி இங்ஙனம் அடிக்கடி
என்னையும் எடுத்தெறிந் தேகுதல்? சீச்சீ!

மன்னவர்க் காக மாள்வ திவர்கடன்.
மன்னவன் என்போன் மதியில் வலியோன்,
அன்றியும் பலநா ளாகநம் அன்னம்
தின்றிங் கிருந்திவர் செய்ததென்? அவர்தம்
உடன்பா டிதுவே. தடம்பா டாற்றும்

காலம் விடுவதார்? மேலும் இயல்பாப்
பலபெயர் துக்கப் பட்டால் அன்றி
உலகில் எவரே ஒருசுகம் அணைவார்?
இயல்பிது வாயின் இரங்கல் என்பயன்?
வயலுழும் உழவோர் வருத்தமும் குனிந்திருந்து

ஆடை நெய்வோர் பீடையும் வாகனம்
தாங்குவோர் தமக்குள தீங்கும் நோக்கி
உலகிடை வாழா தோடுவா ரோபிறர்?
அலகிலா மானிடர் யாவரும் அவரவர்
நலமே யாண்டும் நாடுவர் மதிவலோர்

களத்தோடு காலமும் கண்டுமீன் உண்ணக்
குளக்கரை இருக்கும் கொக்கென அடங்கிச்
சம்பவம் சங்கதி என்பவை நோக்கி
இருப்பர்; நலம்வரிற் பொருக்கெனக் கொள்வர்
நண்ணார் இதுபோல் நலமிலா ஐயம்.
எண்ணார் துணிந்தபின், பண்ணார் தாமதம்
ஏழையர் அலரோ இரங்குவர் இங்ஙனம்?
கோழையர் எங்ஙனம் கூடுவார் இன்பம்?
வந்தனன் அஃதோ மன்னனும்.
[ஜீவகன் வர]
வந்தனம் வந்தனம் உன்திரு வடிக்கே

(நிலைமண்டில ஆசிரியப்பா)

ஜீவகன்:

குடிலா? நமது குறைவிலாப் படைகள்
அடையவும் அணிவகுத் தானவே?

குடில:

அடியேன்.
நாரணர்க் கன்றோ நீளரண் காப்பு!
சொன்னதப் படியென உன்னினன்.

ஜீவ:

ஆமாம்
அதற்கேன் ஐயம்?

குடில:

அவர்க்கது முற்றும்
இதக்கே டென்றனர். ஆயினும் போயினர்.
[படைகள் வணங்கி]

படைகள்:

ஜயஜய! ஜீவக வேந்த! விஜயே!

குடில:

அதிர்கழல் வீரரும் அரசரும் ஏதோ
எதிர்பார்த் திருந்தனர் இறைவ! நின்வரவே.
நாற்றிசை தோறும் பாற்றினம் கழல
நிணப்புலால் நாறிப் பணைத்தொளி பரப்பும்
நெய்வழி பருதி வைவேல் ஏந்திக்
கூற்றின்நா என்னக் குருதிகொப் புளித்து
மாற்றலர்ப் பருகியும் ஆற்றா தலையும்
உறையுறு குறுவாள் ஒருபுறம் அசைத்துக்
காற்றினும் மிகவும் கடுகிக் கூற்றின்
பல்லினும் கூரிய பகழி மல்கிய
தூணி தோளில் தூக்கி, நாண் நின்று
எழுமொலி உருமுபோன் றெழுப்பி ஆர்த்தவர்
கடிபுரி காக்குநின் காற்படை யாளர்.
இருப்புக் கலினம் நெரித்துச் சுவைத்துக்
கருத்தும் விரைவு கற்கும் குரத்தால்
பொடியெழப் புடைக்கும் புரவிகள் போர்க்கு
விடைகேட் டுதடு துடித்ததும் வியப்பே.
நிணங்கமழ் கூன்பிறைத் துணைமருப் பசைத்து
மம்மர் வண்டினம் அரற்ற மும்மதம்
பொழியும் வாரணப் புயலினம் தத்தம்
நிழலொடு கறுவி நிற்பதும் அழகே.
முன்னொரு வழுதிக்கு வெந்நிட் டோடிய
புரந்தரன் கைபடாப் பொருப்புகள் போன்ற
கொடிஞ்சி நெடுந்தேர் இருஞ்சிறை விரித்து
"வம்மின்! வம்மின்! வீரரே! நாமினி
இம்மெனும் முன்னவவ் விந்திர லோகமும்
செல்லுவம்! ஏறுமின்! வெல்லுவம்!" எனப்பல
கொடிக்கரம் காட்டி யழைப்பதும் காண்டி...

ஜீவ:

கண்டோம், கண்டோம் களித்தோம் மிகவும்
உண்டோ? இவர்க்கெதிர்? உனக்கெதிர் ஓ!ஓ!
[படைகளை நோக்கி]
வேற்படைத் தலைவரே! நாற்படை யாளரே!
கேட்பீர் ஒருசொல்! கிளர்போர்க் கோலம்
நோக்கியாம் மகிழ்ந்தோம் நுமதுபாக் கியமே
பாக்கியம். ஆ!ஆ! யார்க்கிது வாய்க்கும்?
யாக்கையின் அரும்பயன் வாய்த்ததிங் குமக்கே!
தாயினும் சிறந்த தயைபூண் டிருந்ததும்
தேயமாம் தேவிக்குத் தீவினை யிழைக்கத்
துணிந்தவிவ் வஞ்சரை எணுந்தோறும் எணுந்தோறும்
அகந்தனில் அடக்கியும் அடங்கா தெழுந்து,
புகைந்துயிர்ப் பொறியப் பொறிகண் பொரிய
நெடுந்திரட் புருவம் கொடுந்தொழில் குறிப்ப
வளங்கெழு மீசையும் கிளந்தெழுந் தாடக்
களங்கமில் நும்முகம் காட்டுமிச் சினத்தீ
கண்டுஅப் பாண்டியே கொண்டனள் உவகை
அலையெறிந் தீதோ ஆர்த்தனள். கேண்மின்!
முலைசுரந் தூட்டிய முதுநதி மாதா!

படைகள்:

தாம்பிர பன்னிக்கு ஜே! ஜே!

ஜீவ:

ஒருதுளி யேனும்நீர் உண்டுளீர் ஆயின்
கருதுவீர் தாம்பிர பன்னியின் கட்டுரை.
"மக்காள்! அருந்தி வளர்மின்! நுமக்கு
மிக்கோர் இல்லா வீரமாய்ப் பரந்து
முதுசுதந் தரத்தின் முத்திரை ஆகி,
இதுபரி ணமித்து உம் இதயத் துறைக!
அன்னியன் கைப்படா இந்நீர் கற்பிற்கு
இழிவுறின் மார்பினின் றிதுவே சோரியாய்ப்
பொழிகநீர் பொன்றிடும் அளவும்!" என்றன்றோ
வாழ்த்தி நுந்தமை வளர்த்தினள்? அவளுரை
தாழ்த்தா திவணீர் போர்த்தபோர்க் கோலம்
பார்த்தாள் ஆர்த்தவள் வாழ்த்தா தென்செய்வள்

படைகள்:

ஜே! ஜே!

ஜீவ:

விந்தம் அடக்கினோன் தந்தநற் றமிழ்மொழி
தற்சுதந் தரமறும் அற்பர்வாய்ப் படுமோ?

படைகள்:

தமிழ்மொழிக்கு ஜே!ஜே!

ஜீவ:

பழையோர் பெருமையும் கிழமையும் கீர்த்தியும்
மன்னிய அன்பின்நும் அன்னையர் பாடி
நித்திரை வருவகை ஒத்தறுத் துமது
தொட்டில்தா லாட்ட, அவ்இட்டமாம் முன்னோர்
தீரமும் செய்கையும் வீரமும் பரிவும்
எண்ணி இருகணும் கண்ணீர் நிறையக்
கண்துயி லாதுநீர் கனிவுடன் கேட்ட
வண்தமிழ் மொழியால் மறித்திக் காலம்
"ஆற்றிலம்; ஆண்மையும் உரிமையும் ஒருங்கே
தோற்றனம்" எனச்சொலத் துணிபவர் யாவர்?

படைகள்:

சீச்சீ!

ஜீவ:

பொதியமா மலையிற் புறப்பட் டிங்குதன்
படியே உலாவுமிச் சிறுகால், பணிந்துமற்று
"அடியேம்" எனத்திரி பவர்க்கோ உயிர்ப்பு!

படைகள்:

ஹே! ஹே!

ஜீவ:

பொதியமா மலையிற் புறப்பட் டிங்குதன்
படியே உலாவுமிச் சிறுகால், பணிந்துமற்று
"அடியேம்" எனத்திரி பவர்க்கோ உயிர்ப்பு!

படைகள்:

ஹே! ஹே!

ஜீவ:

கோட்டமில் உயிர்ப்போ கூறீர்; அன்ன
நாட்டபி மானமில் நடைப்பிண மூச்சும்?

படைகள்:

சீச்சீ! சீச்சீ!

ஜீவ:

சேனையோ டிவ்வழி திரிந்துநேற் றிரவில்நும்
திருவனை யார்களும் சேய்களும் கொண்ட
வெருவெரு நித்திரைக் குறுகண் விளைத்துநும்
பாஷாபி மானமும், தேசாபி மானமும்
பொருளெனக் கருதா தருணிறை நுமது
தாய்முலைப் பாலுடன் வாய்மடுத் துண்டநல்
ஆண்மையும் சுதந்தரக் கேண்மையும் ஒருங்கே
நிந்தைவஞ் சியர்செய வந்தநும் கோபம்
முற்றும் இயல்பே மற்றுத்தன் குகையுள்
உற்றரி முகமயிர் பற்றிடின் அதற்கக்
குறும்பால் எழுஞ்சினம் இறும்பூ தன்றே!
உரிமைமேல் ஆண்மைபா ராட்டார் சாந்தம்.
பெருமையில் பிணத்திற் பிறந்தோர் சீதம்.
அந்தணர் வளர்க்கும் செந்தழல் தன்னினும்
நாட்டபி மானமுள் மூட்டிய சினத்தீ
அன்றோ வானோர்க் கென்றுமே உவப்பு!
வந்தஇக் கயவர்நும் சிந்தையிற் கொளுத்திய
வெந்தழற் கவரே இந்தனம் ஆகுக!

படைகள்:

ஆகுக! ஆகுக!

ஜீவ:

இன்றுநீர் சிந்தும் இரத்தமோர் துளியும்
நின்றுலகம் பலவும் நிகழ்த்துமே "இந்தப்
பாண்டியர் உரிமைபா ராட்டும் பண்பினர்;
தீண்டமின் திருந்தலீர்! அவர்தம் செருக்கு,
சுதந்தரம் அவர்க்குயிர்; சுவாசமற் றன்று
நினையுமின் நன்றாய்க் கனவினும் இதனை"..
எனமுர சறையுமே எத்திசை யார்க்கும்.
இத்தனிப் போரில் நீர் ஏற்றிடும் காயம்
சித்தங் களித்து, ஜயமா துமக்கு
முத்தமிட் டளித்த முத்திரை ஆகி
எத்தனை தலைமுறைக் கிலக்காய் நிற்கும்!

படைகள்:

ஜே! ஜே!

ஜீவ:

போர்க்குறிக் காயமே புகழின் காயம்
யார்க்கது வாய்க்கும்! ஆ! ஆ! நோக்குமின்!
அனந்தம் தலைமுறை வருந்தனி மாக்கள்,
தினந்தினம் தாமனு பவிக்குஞ் சுதந்தரம்
தந்ததம் முன்னோர் நொந்தபுண் எண்ணிச்
சிந்தையன் புருகிச் சிந்துவர் கண்ணீர்,
என்றால் அப்புண் 'இரந்துகோட் டக்கது'
அன்றோ? அறைவீர், ஐயோ! அதுவும்
புண்ணோ? புகழின் கண்ணே எவரே
புண்படா துலகிற் புகழுடம் படைந்தார்?
புகழுடம் பன்றியிவ் விகழுடம் போமெய்?
கணங்கணம் தோன்றிக் கணங்கணம் மறையும்
பிணம்பல, இவரெலாம் பிறந்தார் என்பவோ?
உதும்பர தருவில் ஒருகனி அதனுட்
பிறந்துறும் அசகம் இவரிலும் கோடி
பிறந்தார் என்போர் புகழுடன் சிறந்தோர்.
அப்பெரும் புகழுடம் பிப்படி இன்றிதோ!
சுலபமாய் நமக்கெதிர் அணுகலால்; துதித்துப்
பலமுறை நுமது பாக்கியம் வியந்தோம்.
ஒழுக்கம்மற் றன்றது வெனினும், உம்மேல்
அழுக்கா றுஞ்சிறி தடைந்தோம்.
இத்தினம் அடையும் இணையிலாப் பெரும்புகழ்
எத்தனை ஆயிரம் ஆயிரம் கூறிட்
டொத்ததோர் பங்கே உறுமெனக் கெனவே
ஓடுமோர் நினைவிங் கதனால், வீரர்காள்!
நீடுபோர் குறித்திவண் நின்றோர் தம்முள்
யாரே ஆயினும் சீராம் தங்கள்
உயிருடம் பாதிகட் குறுமயர் வுன்னிச்
சஞ்சலம் எய்துவோர் உண்டெனிற் சாற்றுமின்
வஞ்சகம் இல்லைஎன் வார்த்தையீீ துண்மை
மானமோ டவரையிம் மாநக ரதனுட்
சேமமாய் இன்றிருத் திடுவம். திண்ணம்
உத்தம மாதர்கள் உண்டுமற் றாங்கே
எத்தனை யோபேர் இவர்க்கவர் துணையாம்.

படைகள்:

இல்லை! இல்லையிங் கத்தகைப் புல்லியர்!

ஜீவ:

குறைவெனக் கருதன்மின் எம்புகழ்க் கூறு
சிறிதாம் எனவுனிச் செப்பினோம் அதனாற்
பிறிதுநீர் நினையீர். பேசுமின் உண்மை.

படைத்தலைவர்:

இல்லையெம் இறைவ! இந்நா டதனுள்
இல்லையத் தகையர்

யாவரும்:

இலையிலை! இலையே!

ஜீவ:

நல்லதப் படியேல், நாமே நுஞ்சுய
நாட்டில்நல் உரிமைபா ராட்டும், பெரிய
மேன்மையும் அதனால் விளைபுகழ் அதுவும்
மறுக்கிலம், பொறுக்குமின். வம்மின்! விஜய
இலக்குமி காத்திருக் கின்றாள்! அன்றியும்
ஒலிக்குநும் ஜயபே ரிகைகேட் டலதுமற்று
ஓய்கிலன் நோன்புநம் தாய்மனோன்மணியே.

படைவீரர்:

மனோன்மணிக்கு ஜே! ஜே! ஜே!

யாவரும்:

இளவரசிக்கு ஜே! ஜே! ஜே!

(குறளடி வஞ்சிப்பா)

ஜீவ:

நந்தாய்தமர் நங்காதலர்
நஞ்சேய்பிறர் நந்தாவரை
நந்தேயமேல் வந்தேனி
நொந்தாழ்துயர் தந்தேஇவண்
நிந்தாநெறி நின்றாரிவர்
தந்தாவளி சிந்தாவிழ,
அடிப்போமடல் கெடுப்போ முகத்
திடிப்போங்குட லெடுப்போமிடுப்
பொடிப்போஞ்சிர முடைப்போம் பொடி
பொடிப்போம்வசை துடைப்போமுயிர்
குடிப்போம்வழி தடுப்போம்பழி
முடிப்போமினி நடப்போம்நொடி.
எனவாங்கு,
பெருமுர சதிரப் பெயருமின்
கருமுகில் ஈர்த்தெழும் உருமென ஆர்த்தே.
[படைகள் முரசடித்து நடக்க படைப்பாணர் பாட]

(கலித்தாழிசை)

படைப்பாணர்:

தந்நகர மேகாக்கச் சமைந்தெழுவார் ஊதுமிந்தச்
சின்னமதி சயிக்குமெமன் செருக்கொழிமின் தெவ்வீர்காள்!
சின்னமதி! சயிக்குமெமன் எனச்செருக்கி நிற்பீரேல்,
இன்னுணவிங் குமக்கினிமேல் எண்ணீரே எண்ணீரே இசைத்துளோமே

படைகள்:

ஜே! ஜே!

படைப்பாணர்:

மறுகுறுதம் ஊர்காக்கும் வய்வர்புய மேவிஜயை
உறைவிடமா இவர்வாளென் றோடிடுமின் தெவ்வீர்காள்!
உறைவிடமா? இவர்வாளென் றோடீர் ஆயினினி
மறலிதிசை ஒருபோதும் மறவீரே மறவீரே வழங்கினோமே.

படைகள்:

ஜே! ஜே!

பாணர்:

ஒல்லுமனை தான்காக்க உருவியகை வாளதற்குச்
செல்லுமுறை பின்னரிலை திரும்பிடுமின் தெவ்வீர்காள்!
செல்லு முறை பின்னரிலை எனத்திரும்பீர் ஆயின்நுங்கள்
இல்லவர்க்கு மங்கலநாண் இற்றதுவே இற்றதுவே இயம்பினோமே

படைகள்:

ஜே! ஜே!

1ம் படைஞன்:

இப்படை தோற்கின் எப்படை ஜயிக்கும்?
எப்படி இருந்த திராஜன் பேச்சு!
கல்லும் உருகிக் கண்ணீர் விடும். இப்
புல்லும் கேட்கிற் புறப்படும் போர்க்கு

2ம் படை :

முற்றும் கேட்டை கொல்?

1-ம் படை:

முற்றும் கேட்டேன்.
சற்றும் மனமிலை திரும்புதற் கெனக்கு
சரியல ஆணையில் தவறுதல் என்றே
வெருவிநான் மீண்டேன். இலையேல் உடன்சென்
றொருகை பார்ப்பேன் ஓகோ! சும்மா
விடுவேனா! பார்க்கலாம் விளையாட் டப்போது
என்செய! என்செய! எத்தனை பேரையான்
பஞ்சாப் பறத்துவன்! துரத்துவன்! பாண்டியில்
வஞ்சவிவ் வஞ்சியர் என்செய வந்தார்?
நெஞ்சகம் பிறந்திந் நெடுவாள் தனக்குக்
கொஞ்சமோ ஊட்டுவன் குருதி! என்செய!
நினைதொறும் உடலெலாம் தின்பது தினவே!
பாக்கியம் இல்லையென் கைக்கும் வாட்கும்!

2-ம் படை :

பாக்கியம் அன்றது. பறைப்பயல் பாவி
குடிலனோ டுலாவும் கோணவாய்க் கொடியன்
சடையன், தலைவனோ டெதுவோ சாற்றித்
தடுத்தே நமையெலாம் விடுத்தான் இப்பால்.

3-ம் படை :

கெடுத்தான் அவனே என்னையும், அன்றேல்
முடித்தே விடுவனென் சபதம் முற்றும்
சண்டிஅச் சங்கரன் வந்துள்ளான் சமர்க்கு.
கண்டேன் கையிற் கிடைக்கிற் பண்டென்
தாயையும் என்னையும் சந்தையிற் பழித்த
வாயினை வகிர்ந்து மார்பினை பிளந்து
[வாய்மடித்து பற்கடிக்க]

4-ம் படை :

வஞ்சியர் அனைவரும் மானமில் மாக்கள்
பிஞ்சிற் பழுத்த பேச்சினர்; யானெலாம்
நன்றா யறிவன். ஒன்றார் என்னுடன்
சென்றுளேன் ஜனார்த்தனம், கண்டுளேன் வைக்கம்

2-ம் படை:

விடுவேன் அல்லேன். அடுபோர் முடியினும்
நடுநிசி ஆயினும் அடுகள முழுதும்
தேடுவன்; சங்கரன் செத்தான் ஆயினும்
நாடி யவன்தலை நசுக்கி மிதித்து
வாயிடை நெடுவேல் இறக்கி...

முதற்படை:

சீ! சீ!
சேவக னாநீ! செப்பிய தென்னை!
யாவரே பிணதோ டாண்மைபா ராட்டுவர்
பிணமோ பிணத்தோ டெதிர்க்க!

3-ம் படை:

போ! போ!
பெருமைநீ பேசேல், பெற்றவுன் தாயேல்
அருமைநீ அறிகுவை.

1-ம் படை:

யாரா யினுமென்?
பிணத்தொடு பிணக்கெது? சீ! சீ! அன்றியும்
ஒருவன் தனக்கா உண்டா குரோதம்
கருதியிங் கெவன்வாள் உருவினன்? நமக்கெலாம்
மாதா இவ்வயின் மகாநா டிதுவே.
ஏதோ அவளையும் நம்மையும் இகழ்ந்திவ்
வஞ்சியர் வஞ்சமாய் வந்தனர் அதனால்
நெஞ்சகம் கொதித்து நெடியநம் சுதந்தரம்
தனக்காய் உயிரையும் உவப்போ டளிக்கத்
துணிந்தே நம்மையும் மறந்தே நின்றோம்.
என்னில் அவரவர் இழுக்குஆர் கருதுவர்?
உன்னுதி நன்றாய். ஒருவன் தனக்கா
வந்தபோர் அன்றிஃ தூர்ப்போர். அதனால்
இதேஅங் கெய்தினோர் யாரே ஆயினும்
சுதேசாநு ராகத் தொடர்பால் அன்றிப்
பலவாம் தமது பழம்பழி மீட்போர்
கொலைபா தகஞ்செயும் கொடுமைய ரேயாம்.

2-ம் படை:

பாரும்! பாரும்! நாரா யணிரிதோ...

நாரயணன்:

உன்பெயர் முருக னன்றோ?

1-ம் படை:

அடியேன்.

4-ம் படை:

என்பெயர் சாத்தன் சுவாமி.

நாரா:

ஓகோ!
எத்தனை பேருளர் இவ்வா யிலின்கண்?

1-ம் படை:

பத்தைஞ் ஞூறுளர், மெத்தவும் உத்தமர்
மிகுதிறத் தார், போர் விரும்பினர். இவர்தம்
தகுதிக் கேற்ப தன்றிக் காதல்

நாரா:

பொறு! பொறு! முருகா புரையற் றோர்க்குமற்
றுறுபணி, இன்னதென் றுண்டோ? எதிலும்
சிறுமையும் பெருமையும் செய்பவர்க் கன்றிச்
செய்வினை தனக்கெது? மெய்ம்மையில் யாவும்
திருத்தமாச் செய்தலே பொருத்தமுத் தமர்க்கு.

2-ம் படை :

வேணுமென் றாயினும் எங்களை விடுத்தல்
நாணமும் நோவுமாம் நாரா யணரே!

நாரா:

வேண்டுமென் றாரே விடுப்பர் சிச்சீ
அப்படியேதான் ஆயினும் நமக்குக்
கைப்படு கடமையே கடமை...
முருகா!
எத்தனை பேரால் ஏலுமிக் காவல்?

1-ம் படை :

நாலிலொன் றாயின் சாலவும் மிகுதி.

நாரா:

அத்தனை வல்லவர் கொல்லோ? ஆயின்
இத்தனை பேர்க்குள தொழிலெலாம் தம்மேல்
ஏற்றிட வல்லரை மாற்றுநீ நிறுத்திக்
காட்டுதி எனக்கு.

1-ம் படை:

காட்டுவன் ஈதோ
[அணிவகுத்துக் காட்ட]

நாரா:

(தனதுள்)
நல்லணித் தலைவன்; வல்லவர் இவரும்.

1-ம் படை:

ஈதோ நின்றனர்!
[காவற்படைகளை விலக்கி நிறுத்திக் காட்ட]
நாரா:

போதுமோ இவர்கள்?

காவற்படைகள்:

போதுமே யாங்கள்...

நாரா:

எண்ணுமின் நன்றா யேற்குமின்! பின்புநீர்
பண்ணும் தவறுநம் பாலாய் முடியும்

காவற்படை:

தவிர்கிலம் கடமையில் சத்தியம் தலைவ

நாரா:

தகுதியன் றெனச்சிலர் சாற்றிய தொக்க
மிகுபழி நீவிரும் மொழிவிரோ என்மேல்?

காவற்படை:

மொழியோம் ஒன்றும். மொழியோம் நும்மேல்

நாரா:

சரி! சரி! ஆயின் தாங்குமின் காவல்.
பரிமற் றையர்க்கெலாம் உளவோ?

3-ம் படை:

ஓகோ!

4-ம் படை:

பெரியதென் பரிபோற் பிறிதிலை.

நாரா:

காணுதும்
அணிவகுத் திவ்வயின் அமர்மின்! முருகா!
மற்றைவா யிலிலும் மாற்றியிவ் விதம்யான்
வைத்துள படையும் அழைத்திப் புறநீ
நொடியினில் வருதி.

1-ம் படை:

அடியேன், அடியேன்
[முதற்படைஞன் போக]

நாரா:

ஆம்பொழு தழைப்போம். வாம்பரி அமர்மின்;
[கோட்டை மேல் உலாவி நின்று]
(தனதுள்)
அரும்படை இரண்டும் அதோ!கை கலந்தன.
வரும்பழி யாதோ? மன்னர்க் கேதோ?
ஆவதிங் கறியேன் ஜீவக! ஜீவக!

முற்றுநான் அறிவன்நின் குற்றமும்
குற்றமற் றென்னுள கூறற் குன்வயின்?
வித்தையும் உன்பெருஞ் சத்திய விருப்பமும்
உத்தம ஒழுக்கமும் எத்துணைத்தையோ!
வறிதாக் கினையே வாளா அனைத்தும்

அறியா தொருவனை யமைச்சா நம்பி!
இன்னதொன் றன்றிமற் றென்பிழை உன்னுழை
மன்னவன் நல்லனா வாய்க்குதல் போல
என்னுள தரியவற் றரியதிவ் வுலகில்?
வாய்த்ததுங் குனைப்போல் வாணாள் வறிதாத்

தீத்திறல் ஒருவன் சேர்க்கையால் வீதல்
மண்ணுளோர் பண்ணிய புண்ணியக் குறைவே!
சுதந்தரம் அறுவோர்க் கிதந்தீங் குண்டோ?
கூறுவோர் அறிவின் குறைவே; வேறென்?
அன்றியும் உன்மிசை நின்றிடும் பெரும்பிழை

ஆயிரம் ஆயினும் தாய்மனோான் மணிநிலை
கருதுவர் உன்ன்லம் கருதா தென்செய்வர்?
வருவது வருக! புரிகுவம் நன்மை.
[2ம் படைஞனை நோக்கி]
முருகன் வரவிலை?

2-ம் படை:

வருவன் விரைவில்

நாரா:

அதுவென்? ஆ! ஆ!

2-ம் படை:

ஆ! ஆ! அறியேம்!

நாரா:

பலதே வன்படை அலவோ?

2-ம் படை:

ஆம்! ஆம்!

நாரா:

மன்னவன்?

2-ம் படை:

நடுவே.

நாரா:

வலப்புறம்?

2-ம் படை:

குடிலன்.

நாரா:

என்னையிக் குழப்பம் இடப்புறம்?

2-ம் படை:

எதோ!

நாரா:

வருவது முருகன் போலும். முருகா!
[முருகன் வர]
வயப்பரி வீரரே! மன்னவர்க் கபஜயம்
(படைவீரரை நோக்கி)
இமைப்பள வின்கண் எய்தினும் எய்தும்.
இம்மெனும் முன்னநாம் எய்துவோம் வம்மின்!

1-ம் படை:

வந்தனர் ஈதோ மற்றைய வீரரும்

நாரா:

தந்தனம் உனக்கவர் தலைமை. நொடியில்
வலம்புறம் செலுத்துதி. மன்னவன் பத்திரம்.
இருபுறம் காக்குதும். வருகவென் அருகே!
(முருகன் காதில்)
குடிலனை நம்பலை.

1-ம் படை:

அடியேன் அறிவேன்.

நாரா:

அறிந்தவா றாற்றுதி! மறந்திடல் மெய்ம்மை!
வம்மின் வீரரே! வம்மின்!
உம்வயின் உளதுநம் செம்மல துயிரே.

1-ம் சேவ:

செய்வதென்? செப்பீர். கைவதற் கியாமோ
ஆறுதல் கூறுவம்?

2-ம் சேவ:

கூறலும் வீணே!
பெருத்த துயரிற் பேசும் தேற்றம்
நெருப்பிடை நெய்சொரிந் தற்றே யென்பர்.

3-ம் சேவ:

பணிந்தியாம் அருகே நிற்போம் அன்றித்
துணிந்துமற் றதுதான் சொல்லுவர் யாவர்?

4-ம் சேவ:

நாரா யணரேல் தீரமாய் மொழிவர்.

3-ம் சேவ:

மெய்ம்மை! மெய்ம்மை! விளம்புவர் செம்மையாய்.

4-ம் சேவ:

எங்குமற் றவர்தாம் ஏகினர்? உணர்வைகொல்?

4-ம் சேவ:

மங்கைவாழ் மனைக்குநேர் ஓடுதல் கண்டேன்.

2-ம் சேவ:

சகிப்பளோ கேட்கில் தமியள்...

3-ம் சேவ:

ஆயினும்
மகளால் அன்றி மன்னவன் தேறான்
அதற்கே சென்றனர் போலும் ஆ! ஆ!

2-ம் சேவ:

நாரா யணரே நன்மதி உடையோர்.

4-ம் சேவ:

பாரீர்! இன்றவர் பண்ணிய சாகசம்,
இன்றியாம் பிழைத்ததிங் கிவரால் அன்றே..

[ஜீவகன் எழுந்து நடக்க]

3-ம் சேவ:

அரசன் அஃதோ எழுந்தான் காணீர்.

1-ம் சேவ:

உரைதரு கின்றான் யாதோ? ஒதுங்குமின்.
அடுத்திவண் நிற்பீர். அமைதி! அமைதி!

ஜீவகன்:

கெடுத்தேன் ஐயோ! கெடுத்தேன் நாணம்
விடுத்துயிர் இன்னும் வீணில் தரித்தேன்.
ஆ!ஆ! என்போல் யாருளர் வீணர்!
யாருளர் வீணர்! யாருளர்! யாருளர்!
பாண்டியன் தொல்குலம் பட்டபா டின்றுமற்
றிதுவோ! இதுவோ! மதிவரு குலமே!
மறுவறு நறவே! மாசறு மணியே!
அழியாப் பழிப்புனக் காக்கவோ உனது
வழியாய் உதித்தேன் மதியிலா யானும்!
அந்தோ! இந்து முதலா வந்த
முன்னோர் தம்முன் இன்னார்க் கிரிந்து
மாண்டவர் அன்றி மீண்டவர் உளரோ?
யாதினி செய்குவேன்! ஐயோ பொல்லாப்
பாதகன் மக்களுள் வெட்கமில் பதடி.
[பற்கடித்து]
போர்முகத் தோடிப் புறங்கொடுத் தேற்குக்
கார்முகம் என்செய! கடிவாள் என்செய!
[வில்லும் வாளும் எறிந்து]
ஓ!ஓ! இதனால் உண்டோர் பெரும்பயன்.
[மறுபடியும் வாளை எடுத்து நோக்கி நிற்க, சேவகர் ஓடிவர]
போ! போ! வௌியே போரிடைப் பொலியாது
வாளா இருந்த வாளுக்கீதோ
[நாராயாணன் வர]
எனதுயிர் ஈவேன் வினாவுவர் யாவர்?

நாரா:

மனோன்மணி தன்னை மறந்தாய் போலும்.

ஜீவ:

குழந்தாய்! குழந்தாய்!
[விழுந்து மூர்ச்சிக்க]

சேவகர்:

கொற்றவா! கொற்றவா!

நாரா:

பேசன்மின்!
[அரசனை மடியில் தாங்கி]

1-ம் சேவ:

பேசன்மின்!

நாரா:

வீசுமின்! அகன்மின்!

1-ம் சேவ:

வௌியே!

4-ம் சேவ:

பனிநீர்.

நாரா:

தௌிந்தே சிறிது

ஜீவ:

குழந்தாய்! குழந்தாய்! கொன்றேன் நின்சீர்!
[எழுந்து சோர்வாயிருக்க]

நாரா:

இழந்தால் இருப்பாளோ? என்செயத் துணிந்தாய்?

ஜீவ:

நஞ்சே எனக்கியான்! என்செய் வேனினி
இருதலைக் கொள்ளியில் எறும்பா னேனே!
செருமுகத்து இரிந்தென் மானம் செகுத்தும்
உயிரினை ஓம்பவோ உற்றது? ஓர்சிறு
மயிரினை இழக்கினும் மாயுமே கவரிமா.
பெருந்தகை பிரிந்தும்ஊன் சுமக்கும் பெற்றி
மருந்தாய் எனக்கே இருந்ததே நாரணா!

நாரா:

மன்னவ! யார்க்கும் தன்னுடல் மாய்த்தல்
அரிதோ? பெரிதாம் அஞர்வந் துற்றுழிக்
கருதிய தமரைக் காட்டிவிட் டோடி
ஒளிப்பதோ வீரமென் றுன்னினை?

ஜீவ:

ஓ!ஓ!
போரிடை ஓடுவேன் வீரம் நாடுவனோ?

நாரா:

காலமும் களமும் கண்டு திரும்புதல்
சாலவும் வீரமே. தக்கவை உணரும்
தன்மையில் சௌரியம் மடமே. சூழ்ச்சிசேர்
வன்மையே வீரத் துயிராம் மன்னவ!

ஜீவ:

போதும்! போதும்நின் போலி நியாயம்!
சாதலுக் கஞ்சியோர் தனையளுக் காகச்
சூதக உடம்பைச் சுமக்கத் துணிந்தேன்
மன்னனும் அல்லன். வழுதியும் அல்லன்.
[சேவகரை நோக்கி]
என்னுடன் இருமின்! ஏன் நிற்கின்றீர்!

1-ம் சேவ:

இறைவ! ஈதென்னை!

ஜீவ:

இறைவனென் றென்னை
இசைப்பது வசையே! அஃதோ காண்மின்!
அசைந்த தொருநிழல், அஃதோ யானெனப்
பாருமின் பாண்டியன் போரிடைப் பட்டான்.
வாரும்! வாரும்! இருமின் யாவரும்.

நாரா:

வீணாய் வேற்றுரை விளம்பலை வேந்தே!
காணாய் அஃதோ! அவர்விடும் கண்ணீர்.
[சேவகர் அழுதலை நோக்கி]

ஜீவ:

வம்மின்! வம்மின்! எம்மனீர்! ஏனிது?

1-ம் சேவ:

பருதிகண் டன்றோ பங்கயம் அலரும்?
அரசநீ துயருறில் அழுங்கார் யாரே?

ஜீவ:

பிரியசே வகரே! பீடையேன்! துயரேன்!
இழந்தனம் முற்றும் ஒன்றோ எண்ணினீர்!
அழிந்ததோ நம்மரண்? ஒழிந்ததோ நம்படை?
மும்மையில் இம்மியும் உண்மையில் இழந்திலம்.
வெல்லுவம் இனியும் மீட்போம் நம்புகழ்
அல்லையேற் காண்மின்!

நாரா:

அதற்கென் ஐயம்?
இறைவ! இப் போதுநீ இசைத்தவை சற்றும்
குறைவிலை, தகுதியே, கூறிய படியே
ஆவது காண்குவம், அழகார் அம்புயப்
பூவின துயர்வு பொய்கையின் ஆழத்
தளவா வதுபோல், உளமது கலங்கா
ஊக்கம் ஒருவன தாக்கத் தளவெனத்
துணிவார்க் குறுதுயர் தொடுமுன் எவ்வும்
அணியார் பந்துறும் அடிபோல், முயற்சியில்
இயக்கிய இன்பம் பயக்குமென் றிசைக்கும்
சான்றோர் சொல்லும் சான்றே அன்றோ?
ஆதலின் இறைவநீ ஓதிய படியே
உள்ளத் தெழுச்சியும் உவகையோ டூக்கமும்
தள்ளா முயற்சியும் தக்கோர் சார்பும்,
[குடிலனும் பலதேவனும் வர]
உண்டேல் ஊழையும் வெல்லுவம் மண்டமர்
அடுவதோ அரிது வடிவேல் அரசே!

குடில:

இப்பரி சாயர சிருப்பது வியப்பே!
(தனக்குள்)
தக்கோர் என்றனன் சாற்றிய தென்னோ!
[அழுவதாக பாவித்து ஒருபுறம் ஒதுங்கி முகமறைந்து நிற்க]

ஜீவ:

ஏனிது குடில! ஏன்பல தேவ!
ஆனதென்? அமைச்ச! ஆ! ஆ!

குடில:

அடியேன்.

ஜீவ:

வருதி இப்புறம்! வருதியென் அருகே!

குடில:

(அழுது)
திருவடிச் சேவையில்

ஜீவ:

செய்தவை அறிவோம்.

குடில:

(ஏங்கி)
ஜனித்த நாள் முதலா...

ஜீவ:

உழைத்தனை! உண்மை!

குடில:

உடல்பொருள் ஆவி மூன்றையும் ஒருங்கே...

ஜீவ:

விடுத்தனை உண்மை, விளம்பலென்?

குடில:

உண்மையில்
பிசகிலன் என்பது...

ஜீவ:

நிசம்! நிசம்! அறிவோம்!

குடில:

(விம்மி)
எல்லாம் அறியும் ஈசனே சான்றெனக்கு
அல்லால் இல்லை...

ஜீவ:

அனைவரும் அறிவர்

குடில:

அருமை மகனிவன் ஒருவன்...

ஜீவ:

அறிகுவம்

குடில:

(பலதேவன் மார்பினைச் சுட்டிக் காட்டி)
பாராய் இறைவ!

ஜீவ:

(பலதேவனை நோக்கி)
வாராய்.

குடில:

இப்புண்
ஆறுமா றென்னை? தேறுமா றென்னை?
உன்னருள் அன்றிமற் றென்னுள தெமக்கே..
<

ஜீவ:

அம்பின் குறியன்று, யாதிது?

குடில:

அடியேம்.
அன்பின் குறியது!

ஜீவ:

ஆ!ஆ!

குடில:

ஆயினும்
பொல்லாப் பகைவர் பொய்யர் அவர்பலர்...
இல்லா தாக்குவர் இறைவ! என் மெய்ம்மை
[அழ]

ஜீவ:

வெல்வோம் நாளை! விடுவிடு துயரம்.

குடில:

(தனதுள்)
அறிந்திலன் போலும் யாதும்.
[சிறிதுளம் தௌிந்து]

ஜீவ:

அழுங்கலை.
வெறுந்துய ரேனிது? விடு! விடு! உலகில்
வெற்றியும் தோல்வியும் உற்றிடல் இயல்பே,
அழுவதோ அதற்கா விழுமிய மதியோய்!

குடில:

(தனதுள்)
சற்றும் அறிந்திலன்! என்னையென் சமுசயம்!

ஜீவ:

முற்றிலும் வெல்லுதும் நாளை அதற்கா
ஐயுறேல்! அஞ்சலை! ஆயிரம் வஞ்சியர்
நணுகினும் நாளை...

குடில:

நாயேற் கதனில்
அணுவள வேனும் இலையிலை அயிர்ப்பு.
நெடுநாள் ஆக நின்பணி விடைக்கே.
உடலோ டாவியான் ஒப்பித் திருந்தும்
கெடுவேன், அவையிக் கிளர்போ ரதனில்
விடுமா றறியா வெட்கமில் பதடியாய்க்
கொடியோர் சிலர்செய் கொடுஞ்சூ ததனால்
தடுமா றடைந்தென் தகைமையும் புகழும்
கெடுமா றுகுத்த கெடுமதி ஒன்றே
கருத்திடைநினைதொறும் கண்ணிடு மணல்போல்
உறுத்துவ திறைவ! ஒவ்வொரு கணமும்
பகைவர்தம் படைமேற் படுகிலா வுடலம்
கெடுவேற் கென்னோ கிடைத்ததிங் கறியேன்!
அடுபோர்க் களத்தியாண் டடைந்திலன் ஐயோ!
வடிவேல் ஒன்றென் மார்பிடை இதுபோல்
[பலதேவனைக் காட்டி]
படிமா றில்லாப் பாவியேன் எங்ஙனம்
நோக்குவன் நின்முகம்? காக்குதி ஐயோ!
தாக்குறு பகைவர் தம்படை என்னுயிர்
போக்கில. நீயே போக்குதி! காக்குதி!
இரக்கமுற் றுன்திருக் கரத்துறை வாளிவ்
உரத்திடை ஊன்றிடில் உய்வன் அன்றேல்...
[அழுது]

ஜீவ:

உத்தம பத்தியில் உனைப்போல் யாரே!

நாரா:

(தனதுள்)
மெத்தவுன் நன்றிந் நாடகம் வியப்பே!
மற்றக் கோழைக் குற்றதெப் படிப்புண்?
போரிடை உளதன் றியார்செய் தனர்பின்?
உணர்குவம். இப்பேச் சோய்விலாப் பழங்கதை
[நாராயணன் போக]

குடில:

சித்தமற் றவ்வகை தேர்ந்துள தென்னில்.
இத்தனை கருணையும் எனக்கென அருளுதி
பாதநற் பணிவிடை படைத்தநாள் முதலா
யாதுமொன் றெனக்கா இரந்திலன், உணர்வை
ஓதிய படியென் உரங்கிழித் துய்ப்பையேல்
போதுமிங் கெனக்(கு)அப் போதலோ காண்குவர்
மன்னுல குள்ளார் என்னுள நிலைமை!
உன்பெயர்க் குரிய ஒவ்வோர் எழுத்தும்
என்னுரத் தழியா எழுத்தினில் எழுதி
இருப்பதுன் உண்மையோ இலையோ என்பது
பொருக்கெனக் கிழித்திங் குணர்த்துதி புவிக்கே.
[முழந்தாளூன்றி நின்றழ]

ஜீவ:

அழுவதேன்? எழு! எழு! யாரறி யார்கள்!
உன்னுளம் படும்பா டென்னுளம் அறியும்.
என்னனு பவங்கேள். குடில! ஈதோ
சற்றுமுன் யானே தற்கொலை புரியத்
துணிந்துவாள் உருவினேன். துண்ணென நாரணன்
அணைந்திலன் ஆயினக் காலை...

குடில:

ஐயோ!

ஜீவ:

தடுத்தான்; விடுத்தேன்!

குடில:

(தனதுள்) கெடுத்தான் இங்கும்!

ஜீவ:

அரியே றன்ன அமைச்ச! பெரியோர்
தரியார்; சகியார் சிறிதொரு சழக்கும்.
ஆயினும் அத்தனை நோவதற் கென்னே?
வாளுறை சேர்த்திலம்! நாளையும் போர்செயக்
கருதினோம்! உறுதி! வெறுவியோ மீண்டோம்?

குடில:

வஞ்சியர் நெஞ்சமே சான்றுமற் றதற்கு
மீண்டதிற் குறைவென்? ஆ!ஆ! யாரே
வெருவினார்? சீ!சீ! வீணவ் வெண்ணம்!
இருதினம் பொருதனர் சிறுவனை வெலற்கென்
றொருமொழி கூறநம் உழையுளார் சிலர்செய்
[நாராயணன்ன் நின்றவிடம் நோக்கி]
சதியே யெனக்குத் தாங்காத் தளர்ச்சி
அதுவலால் என்குறை மதிகுல மருந்தே!
சென்றுநாம் இன்று திரும்பிய செயலே
நன்றெனப் போர்முறை நாடுவோர் நவில்வர்,
செவ்விதில் ஓடிநாய் கௌவிடும் சிறந்த
மடங்கலோ எதற்கும் மடங்கியே குதிக்கும்
குதித்தலும் பகையினை வதைத்தலும் ஒருகணம்
நாளை நீபாராய்! நாந்தூ தனுப்பும்
வேளையே அன்றி விரிதலை அனந்தை
ஊரார் இவ்வயின் உற்றதொன் றறியாச்
சீராய் முடியுநம் சிங்கச் செருத்திறம்!
மீண்டோம் என்றுனித் தூண்டிலின் மீனென
ஈண்டவன் இருக்குக; இருக்குக, வைகறை
வரும்வரை இருக்கில் வந்தவிவ் வஞ்சியர்,
ஒருவரும் மீள்கிலர், ஓர்கால் இக்குறி
தனக்கே தட்டிடில் தப்புவன் என்பதே
எனக்குள துயரம், அதற்கென் செய்வோம்!
ஆதலின் இறைவ! அஞ்சினேம் என்றொரு
போதுமே நினையார் போர்முறை அறிந்தோர்.

ஜீவ:

எவ்விதம் ஆயினும் ஆகுக. வைகறை
இதுவரை நிகழ்ந்தவற் றெதுகுறை வெனினும்
அதுவெலாம் அகலநின் றரும்போர் ஆற்றுதும்

குடில:

வஞ்சியான் இரவே அஞ்சிமற் றொழிந்திடில்
அதுவுமாம் விதமெது?
[சேவகன் வர]

சேவகன்:

உதியன் தூதுவன்
உற்றுமற் றுன்றன் அற்றம்நோக் கினனே.

குடில:

சரி! சமாதனம் சாற்றவே சார்ந்தான்.

ஜீவ:

பெரிதே நிம்மதி! ஆ! ஆ! வரச்சொல்.
[வஞ்சித் தூதன் வர]

தூதன்:

தொழுதனன், தொழுதனன், வழுதி மன்னவா!
[வணங்கி]
அருளே அகமாத் தெருளே மதியா
அடலே உடலாத் தொடைபுக ழேயா
நின்றவென் இறைவன் நிகழ்த்திய மாற்றம்
ஒன்றுள துன்வயின் உரைக்க என்றே
விடுத்தனன் என்னை அடுத்ததூ துவனா.
இன்றுநீர் இருவரும் எதிர்த்ததில் யாவர்
வென்றனர் என்பது விளங்கிடும் உனக்கே.
பொருதிட இனியும் கருதிடில் வருவதும்
அறிகுவை! அதனால் அறிகுறி உட்கொண்
டுறுவது முன்னுணர்ந் துறவா வதற்கே
உன்னிடில் தாம்பிர பன்னியி னின்றொரு
கும்ப நீருமோர் நிம்ப மாலையும்
ஈந்தவன் ஆணையில் தாழ்ந்திடில் வாழ்வை!
மதிற்றிற மதித்திறு மாப்பையேல் நதியிடை
மட்பரி நடாத்தினோர்க் கொப்பா குவையே
ஆதலின் எங்கோன் ஓதிய மாற்றம்
யாதெனிற் கைதவா! வைகறை வருமின்
தாரும் நீரும்நீ தருவையேற் போரை
நிறுத்துவன், அல்லையேல் நின்புரம் முடிய
ஒறுத்திட உழிஞையும் சூடுவன், இரண்டில்
எப்படி உன்கருத் தப்படி அவற்கே.

ஜீவ:

நன்று! நன்று! நீ நவின்றனை, சிறுவன்
வென்றதை நினைத்தோ அலதுமேல் விளைவதைக்
கருதித் தன்னுளே வெருவியோ உன்னை
விடுத்தனன் என்பதிங் கெடுத்துரை யாதே
அடுத்திவண் உள்ளார் அறிகுவர் ஆயினும்,
மற்றவன் தந்தசொற் குற்ற நம்விடை
சாற்றுதும் கேட்டி, தன்பொருள் ஆயின்
ஏற்றிரந் தவாக்கியாம் யாதுமீந் திடுவோம்
அருந்திடச் சேரம் அவாவிய புனலும்
விரும்பிய சுரும்பார் வேம்பும் விதுகுலம்
வரும்பரம் பரைக்காம் அல்லால் எனக்கே
உளவல்; அதனால் ஒருவனீந் திடுதல்
களவெனக் காணுதி மற்றுநீ கழறிய
உழிஞையங் குளதெனில் வழுதிபாற் பழுதில்
நொச்சியும் உளதென நிச்சயம் கூறே.

தூதன்:

ஐயோ! கைதவ! ஆய்ந்திலை உன்றன்
மெய்யாம் இயல்பு மிகுமுன் சேனையின்
தீரமும் திறமும் உனதரும் வீரமும்
கண்முற் படுமுன் கவர்ந்தசே ரற்கிம்
மண்வலி கவர்தலோ வலிதென் றுன்னினை?
என்மதி குறித்தாய்! எடுத்தகைப் பிள்ளாய்!

குடில:

நில்லாய் தூதுவ! நின்தொழில் உன்னிறை
சொல்லிய வண்ணம் சொல்லி யாங்கள்
தரும்விடை கொடுப்போய்ச் சாற்றலே அன்றி
விரவிய பழிப்புரை விளம்புதல் அன்றே.
அதனால் உன்னுயிர் அவாவினை யாயின்
விரைவா யேகுதி விடுத்தவன் இடத்தே.

தூதன்:

குடிலா உன்மனப் படியே வந்தனம்;
மருவிய போரினி வைகறை வரையிலை.
இரவினில் வாழுமின் இவ்வர ணகத்தே.
[தூதுவன் போக]

குடில:

தூதிது சூதே, சொன்னேன் அன்றோ?

ஜீவ:

ஏதமில் மெய்ம்மையே ஆயினும் என்னை?
நீரும் தாரும் யாரே அளிப்பர்?
எனவோ அவைதாம்? யாதே வரினும்
மனவலி ஒல்கலை மானமே பெரிது.
சிதைவிடத் துரத்துவோர் பதையார் சிறிதும்
புதைபடுங் கணைக்குப் புறங்கொடா தும்பல்
மதிகுல மிதுகா றொருவரை வணங்கித்
தாழ்ந்துபின் நின்று வாழ்ந்ததும் அன்று!
மாற்றார் தமக்கு மதிகுல மாலையும்
ஆற்றுநீ ருடன் ஆண்மையும் அளித்து
நாணா துலகம் ஆளல்போல் நடித்தல்
நாணாற் பாவை உயிர்மருட் டுதலே
ஒட்டார் பின்சென் றுயிர்வாழ் தலினும்
கெட்டன் எனப்படல் அன்றே கீர்த்தி!
அதனாற் குடில! அறிகுறி துணிபாய்.
எதுவா யினும்வரில் வருக ஒருவனை
வணங்கியான் இணங்குவன் எனநீ மதியேல்.
[எழுந்து]
வருவோம் நொடியில் மனோன்மணி நங்குலத்
திருவினைக் கண்டுளந் தேற்றி மீள்குவம்
கருதுவ பலவுள, காணுதும்.
இருநீ அதுகா றிவ்வயின் இனிதே.
[ஜீவகன் போக]

குடில:

கருதுதற் கென்னே! வருவது கேடே,
தப்பினாய் இருமுறை. தப்பிலி நாரணன்
கெடுத்தான் பலவிதம் மடப்பயல் நீயே
(பலதேவனை நோக்கி)
அதற்கெலாம் காரணம்!

பலதே:

அறிகுவை, ஒருவன்
இதுபோல் வேலுன் நெஞ்சிடை இறக்கிடில்

குடில:

உன்நடக் கையினால்!

பலதே:

உன்நடக் கையினால்!
மன்னனைக் குத்திட உன்னினை; ஊழ்வினை!
என்னையே குத்திட இசைந்தது; யார்பிழை?
<

குடில:

பாழ்வாய் திறக்கலை. ஊழ்வினை! ஊழ்வினை!
பகைக்கலை எனநான் பலகாற் பகர்ந்துளேன்.

பலதே:

பகையோ? பிரியப் படுகையோ? பாவி

குடில:

பிரியமும் நீயும்! பேய்ப்பயல்! பேய்ப்பயல்!
எரிவதென் உளமுனை எண்ணும் தோறும்
அரியவென் பணமெலாம் அழித்துமற் றின்று!

பலதே:

பணம்பணம் என்றேன் பதைக்கிறாய் பிணமே!
நிணம்படு நெஞ்சுடன் நின்றேன். மனத்திற்
கண்டுநீ பேசுதி! மிண்டலை வறிதே!
[பலதேவன் போக]

குடில:

விதியிது! இவனுடன் விளம்பி யென்பயன்?
இதுவரை நினைத்தவை யெல்லாம் போயின!
புதுவழி கருதுவம்! போயின போகுக!
[மௌனம்]
எதுவுமிந் நாரணன் இருக்கில்,
அபாயம். ஆ!ஆ! உபாயமிங் கிதுவே.
[குடிலன் போக]

ஜீவகன்:

ஆதி இன்னதென் றோதுதற் கரிய
வழுதியின் தொழுகுல வாணாள் ஓரிரா
எனமதிப் பதற்கும் இருந்ததே! குடில!
இத்தனை கேடின் றெங்ஙனம் விளைந்தது?
சற்றும் அறிந்திலேந் தையலர் புகலுமுன்,
மாற்றார் நமது மதிற்புறத் தகழைத்
தூர்த்தார் எனப்பலர் சொல்லுவ துண்மைகொல்!

குடில:

(தனதுள்)
ஓரிடம் அன்றே உணர்ந்திலை போலும்.
வேரறக் களைகுதும் இதுவே வேளை.

ஜீவ:

என்னை! என்னை!

குடில:

மன்னவா! யானிங்
கென்னென ஓதுவன் இன்றையச் சூது?

ஜீவ:

மருவரு மதிலுள கருவியென் செய்தன?

குடில:

கருவிகள் என்செயும் கருத்தா இன்றியே!

ஜீவ:

காவல் இல்லைகொல்? சேவகர் யாவர்?

குடில:

ஏவலின் படியாம் எண்ணா யிரவர்
ஆதியர் காவலா ஆக்கியே அகன்றோம்.

ஜீவ:

ஏதிது பின்னிவர் இருந்துமற் றிங்ஙனம்?

குடில:

இருந்திடில் இங்ஙனம் பொருந்துமோ இறைவ!

ஜீவ:

செவ்விது! செய்ததென்?

குடில :

எவ்விதம் செப்புகேன்?
நாரணர் காவலின் நாயகர் ஆக்கினோம்
போரிடைக் கண்டனை நாரணர் தம்மை

ஜீவ:

மெய்ம்மை! கண்டனம். விட்டதென் காவல்?

குடில:

ஐயா! யான் அறிகிலேன். அவரிலும் நமக்கு
மெய்மையர் யாவர்? வேலியே தின்னில்
தெய்வமே காவல் செய்பயிர்க் கென்பர்.

ஜீவ:

துரோகம்! துரோகம்!

குடில:

துரோகமற் றன்று!
விரோதம்! அடியேன் மேலுள விரோதம்.
திருவடி தனக்கவர் கருதலர் துரோகம்.

ஜீவ:

கெடுபயல்! துரோகம்! விடுகிலன் சிறிதில்.

குடில:

மடையன்! ஐயோ! மடையன்! சுவாமி
எலிப்பகை தொலைக்க இருந்ததன் வீட்டில்
நெருப்பினை இடல்போல் அன்றோ நேர்ந்தது.
விருப்பம்மற் றவர்க்குள் வெகுமதி ஆயின்
திருத்ததமாய் ஒருமொழி திருச்செவி சேர்க்கில்
அளிப்பையே களிப்புடன் அமைச்சும் தலைமையும்
அத்தனை அன்புநீ வைத்துளை!
[அழுது]

ஜீவ:

ஆ!ஆ!
எத்தனை துட்டன்! எண்ணிலன்! சற்றும்!

குடில:

ஐயோ! எனக்கிவ் வமைச்சோ பெரிது!
தெய்வமே அறியுமென் சித்த நிலைமை!
வௌிப்பட ஒருமொழி விளம்பிடில் யானே
களிப்புடன் அளிப்பனக் கணமே அனைத்தும்
விடுவோம் அதற்கா வேண்டிலெம் உயிரும்!
போர்முகத் திங்ஙனம் புரிதலோ தகுதி?
[பலதேவன் மார்பைக் காட்டி]

ஜீவ:

யார்? யார்? நாராணன்? [பலதேவனை நோக்கி]

பலதே:

ஆம்! அவன் ஏவலில்
வம்பனங் கொருவன்...

ஜீவ:

நம்பகை அன்றுபின்!

குடில:

நின்பகை அன்றுமற் றென்பகை இறைவ!

ஜீவ:

உன்பகை என்பகை! ஓ! ஓ! கொடியவன்!
செய்குவன் இப்போ தேசிரச் சேதம்!
இடங்குழம் பியதங் கிதனாற் போலும்?

குடில:

அடங்கலும் இதனால் ஐய! அன்றேல்,
இடப்புறம் வலப்புறம் யாதே குழம்பும்?
மடப்பயல் கெடுத்தான்! மன்ன! நம் மானம்
ஒருமொழி அல்லா திருமொழி ஆயின்
வெருவர வெம்படை வெல்லுவ தெங்ஙனம்!

ஜீவ:

அழை நாரணனை.
[முதற் சேவகனை நோக்க]

1-ம் சேவ:

அடியேன்.

ஜீவ:

நொடியில்.
[சேவகன் போக]
பழமையும் பண்பும்நாம் பார்க்கிலம்; பாவி!
இத்தனை துட்டனோ? ஏனிது செய்தான்?

குடில:

சுத்தமே மடையன்! சுவாமீ! பொறுத்தருள்,
என்னதே அப்பிழை மன்ன! நீ காக்குதி!
வருபவை உன்திரு வருளால், வருமுன்

தெரிவுறும் அறிவெனக் கிருந்தும், திருவுளம்
நிலவிய படியே பலதே வனைப் படைத்
தலைவனாய் ஆக்கிடச் சம்மதித் திருந்தேன்.
எனதே அப்பிழை. இலதேல் இவ்விதம்
நினையான் இவனுயிர் நீங்கிடப் பாவி!

அதன்பின் ஆயினும் ஐயோ! சும்மா
இதமுற இராதுபோர்க் களமெலாம் திரிந்து
கடிபுரிக் காவற் படைகளும் தானுமாய்
இடம்வலம் என்றிலை; அடையவும் கலைத்து,
கைக்குட் கனியாய்ச் சிக்கிய வெற்றியை
[விம்மி]

ஜீவ:

கண்டனம் யாமே.

குடில:

காலம்! காலம்!

ஜீவ:

கொண்டுவா நொடியில்.
[2-ம் சேவகனை நோக்க]

2-ம் சேவ:

அடியேன்! அடியேன்!
[2-ம் சேவகன் போக]

குடில:

சென்றது செல்லுக. ஜயிப்போம் நாளை
ஒன்றுநீ கேட்கில் உளறுவன் ஆயிரம்.
நெடுநா உடையான். கேட்டினி என்பயன்?

ஜீவ:

விடுவேம் அல்லேம் வௌிப்படை கேட்பதென்?
எழுமுன் அவன்கழு ஏறிடல் காண்குதும்.

குடில:

தொழுதனன் இறைவ! பழமையன்! பாவம்!
சிறிதுசெய் கருணை. அறியான்! ஏழை!

ஜீவ:

எதுவெலாம் பொறுக்கினும் இதுயாம் பொறுக்கிலம்
எத்தனை சூதுளான்! எத்தனை கொடியன்!

குடில:

சுத்தன்!

ஜீவ:

சுத்தனோ? துரோகி! துட்டன்!
[நாராயணன் உள்ளே வர]
இட்டநம் கட்டளை என்னையின் றுனக்கே?
[முருகன் முதலியோர் வாயிலில் நிற்க]

நாரா:

எப்போ திறைவ?

ஜீவ:

இன்று போர்க் கேகுமுன்!

நாரா:

அப்போ தாஞ்ஞையாய் அறைந்ததொன் றில்லை
கடிபுரி காக்கவென் றேவினன் குடிலன்.

ஜீவ:

குடிலனை யாரெனக் கொண்டனை, கொடியாய்!

நாரா:

குடிலனைக் குடினலென் றேயுட் கொண்டுளென்.

ஜீவ:

கெடுவாய் இனிமேல் விடுவாய் பகடி!
குடிலனென் அமைச்சன்.

நாரா:

நெடுநாள் அறிவன்!

ஜீவ:

நானே அவனிங் கவனே யானும்.

நாரா:

ஆனால் நன்றே, அரசமைச் சென்றிலை.

ஜீவ:

கேட்டது உறுதி.

நாரா:

கேட்டிலை போலும்.

ஜீவ:

கடிபுரி காத்தைகொல்?

நாரா:

காத்தேன் நன்றாய்.

ஜீவ:

காத்தையேல் அகழ்க்கணம் தூர்த்ததென்பகைவர்?

நாரா:

தூர்த்ததுன் பகையல. துரத்திய படைப்பிணம்.
பார்த்துமேற் பகருதி.

ஜீவ:

பார்த்தனம் உன்னை
ஆர்த்தபோர்க் களத்திடை அதுவோ காவல்?

நாரா:

உன்னையும் காத்திட உற்றனன் களத்தில்.

ஜீவ:

என்னையுன் கபட நாடகம்? இனிதே!
அவனுரம் நோக்கி அறிவைகொல்?
[பலதேவனைக் காட்டி]

நாரா:

அறிவேன்

ஜீவ:

எவனது செய்தவன்?

நாரா:

அவனே அறிகுவன்

ஜீவ:

ஒன்றும் நீ உணர்கிலை?

நாரா:

உணர்வேன். இவன்பால்
நின்றதோர் வீரன்; இப் பொற்றொடியுடையான்
"என் தங்கை கையினிழி விப்படி எனக்கே"
பொன்றினன் எனப்பலர் புகல்வது கேட்டேன்.

ஜீவ:

நன்றுநன் றுன்கதை!

குடில:

நன்றிது நன்றே!
[பொற்றொடி காட்டி]
பூணிது நினதே! அரண்மனைப் பொற்றொடி
காணுதி முத்திரை! வாணியும் சேர்ந்துள்ளாள்.
இச்செயற் கிதுவே நிச்சயம் கூலி.
அடியேம் தமக்கினி விடையளி, அகலுதும்
அஞ்சிலேம் உடலுயிர்க் கஞ்சுவம் மானம்.
வஞ்சகர் கெடுப்பர். வந்தனம்.
[தன் முத்திரை மோதிரம் கழற்றி நீட்ட]

ஜீவ:

நில்! நில்!
(நாராயணனை நோக்கி)
இத்தனை சூதெலாம் எங்குவைத் திருந்தாய்?
உத்தமன் போலமற் றெத்தனை நடித்துள்ளாய்?
சோரா! துட்டா! சுவாமித் துரோகி!
வாராய் அமைச்ச! வாரீர் படைகாள்!
[முருகன் முதலிய தலைவரும் படைஞரும் வர]
நாரா யணனிந் நன்றிகொல் பாதகன்,
இன்றியாம் இவனுக் கிட்டகட் டளையும்
நன்றியு மறந்து நன்னகர் வாயிற்
காவல் கைவிடுத்துக் கடமையிற் பிறழ்ந்தும்,
மேவருந் தொடியிதெங் கோவிலில் திருடியும்,
ஏவலர்க் கதனையீந் தேபல தேவன்
ஓவலில் உயிரினை உண்டிடத் தூண்டியும்,
அநுமதி இன்றியின் றமர்க்களத் தெய்திக்
கனைகழற் படைபரி கரிரதம் கலைத்துச்
சுலபமா யிருந்தநம் வெற்றியும் தொலைத்துப்
பலவழி இராசத் துரோகமே பண்ணியும்

நின்றுளான். அதனால் நீதியா யவனை
இன்றே கொடுங்கழு வேற்றிட விதித்தோம்!
அறிமின் யாவரும்; அறிமின்! அறிமின்!
சிறிதன் றெமக்கிச் செயலால் துயரம்
இன்றுநேற் றன்றெனக் கிவனுடன் நட்பு.

நாரா:

வெருவிலேன் சிறிதும் வேந்தநின் விதிக்கே!
அறியாய் ஆயின் இதுகா றாயும்
வறிதே மொழிகுதல்! வாழ்க நின்குலம்!

ஜீவ:

நட்பல; மக்களே யாயினென்? நடுநிலை
அற்பமும் அகலோம். ஆதலில் இவனை
[படைத்தலைவரை நோக்கி]
நொடியினிற் கொடுபோ யிடுமின் கழுவில்!

முருகன்:

அடியேம், நொடியினில் ஆற்றுதும் ஆஞ்ஞை.
குடிலரே வாரும்!

ஜீவ:

மடையன் இவன்யார்?

முருக:

கூறிய பலவும், குடிலரோ டொவ்வும்.
வேறியார் பிழைத்தனர் வேந்தமற் றின்றே?

குடில:

(காதில்)
கேட்டனை இறைவ! கெடுபயல் கொடுமொழி
மூட்டினன் உட்பகை!

நாரா:

முருகா! சீ! சீ!
[முருகனை அருகிழுத்து]

ஜீவ:

மாட்டுதிர் இவனையும் வன்கழு வதனில்.
[சேவகனை நோக்கி]

முருக:

ஆயிற் கழுபதி னாயிரம் வேண்டும்.
[வாயிற்சேவகன் வர]

சேவ:

சுந்தர முனிவர் வந்தனர் அவ்வறை
சிந்தனை விரைவிற் செய்தற் குளதாம்

ஜீவ:

வந்ததெவ் வழியிவர்! வந்தனம் குடிலா!
நடத்துதி அதற்குள் விதிப்படி விரைவில்.

குடில:

மடத்தனத் தாலிவர் கெடுத்தெனைப் புகல்வர்;
விடுத்திட அருளாய்!

ஜீவ:

விடுகிலம்.

குடில:

ஆயின்,
அடுத்துநின் றிதுநீ நடத்தலே அழகாம்.

ஜீவ:

(தன் சேவகனை நோக்கி)
அடைத்திடு சிறையினில், அணைகுதும் நொடியில்.
[ஜீவகன் போக]

குடில:

சடையா! கொடுபோய் அடையாய் சிறையில்.
[சடையன் அருகில் செல்ல]

முருக:

அணுகலை! விலகிநில்! அறிவோம் வழியாம்.
[சடையன் பின்னும் நெருங்க]
வேணுமோ கோணவாய் விக்கா!

சடையன்:

கொக் கொக்.
[விக்கி]

சேவகர் யாவரும்:

சேவலோ! சேவலோ! சேவலோ! சேவலோ!
[கைதட்டிச் சிரித்து]

குடில:

ஏதிது? இங்ஙனம் யாவரு மெழுந்தார்!
வீதியிற் செல்லலை வீணர் அபாயம்
ஒழிகுவம் இவ்வழி! வழியிது! வா! வா!
[குடிலனும் பலதேவனும் மறைய]

சேவர்களில் சிலர்:

பிடிமின் சடையனை! [சடையனும் குடிலனும் சேவகரும் ஓடிட,
சில படைஞர் துரத்திட, சிலரார்த்திட]
மற்றைய

சேவகர்:

பிடிமின்! பிடிமின்!

சேவகர்ளில் சிலர்:

குடிலனெங் குற்றான்?

குடில:

கொல்வரே! ஐயோ!
[நன்றாய் மூலையில் மறைய]

சேவகரிற் சிலர்:

விடுகிலம் கள்வரை!

மற்றைய சேவ:

பிடிமின்! பிடிமின்!
[கூக்குரல் நிரம்பிக் குழப்பமாக]

நாரா:

முருகா! நிகழ்பவை சரியல சிறிதும்.
(ஒரு திண்ணையிலேறி நின்று)
அருகுநில் சீ! சீ! அன்பரே அமைதி
[குழப்பம் குறைந்து அமைதி சிறிது பிறக்க]

முருக:

அமைதி! கேண்மின்!

முதற்சேவகன்:

அமைதி! அமைதி!

நாரா:

நல்லுயிர்த் துணைவரே! நண்பர் ஒருமொழி
சொல்லிட ஆசை! சொல்லவோ!
[குழப்பந் தீர]

சேவகரிற் சிலர்:

சொல்லுதி. [சிறிது சிறிதாய்ப் படைஞர் நெருங்கிச் சூழ]

சேவகர் யாவ:

சொல்லாய்! சொல்லாய்! பல்லா யிரந்தரம்!

நாரா:

நல்லீர் மிகவும் அல்லா திங்ஙனம்
முன்பின் அறியா என்போ லிகள்மேல்
அன்புபா ராட்டீர் அநேக வந்தனம்!
[கைகூப்பி]

சேவகர்:

அறியா ருனையார்? அறிவார் யாவரும்.
[முற்றிலும் அமைதி பிறக்க]

நாரா:

அறிவீர் ஆயினும் யானென் செய்துளேன்?
என்செய வல்லவன்! என்கைம் மாறு!
பாத்திர மோநும் பரிவிற் கித்தனை!

சேவகர்:

காத்தனை! காத்தனை! காவற் கடவுள்நீ!

நாரா:

கெட்டார்க் குலகில் நட்டார் இல்லை!
ஆயினும், வீரர்நீ ராதலின் நும்முடன்
ஈண்டொரு வேண்டுகோள் இயம்பிட ஆசை
அளிப்பீரோ அறியேன்?
[படைஞர் நெருங்கிச் சூழ]

சேவகர்:

அளிப்போம் உயிரும்.

குடில:

(பலதேவன் காதில்)
ஒளித்ததிங் குணர்வனோ ஓ!
பலதேவ!

நாரா:

ஒருதின மேனும் பொருதுளேன் உம்முடன்
கருதுமின் என்னவ மானமும் சிறிதே.

சேவகர்:

உரியதே எமக்கது பெரிதன் றுயிரும்!
[யாவரும் கவனமாய்க் கேட்க]

குடில:

(தனதுள்)
எரியிடு வானோ இல்லிடை? ஐயோ!

நாரா:

அத்தனை அன்புநீர் வைத்துளீர் ஆயின்
என்மொழி தனக்குநீர் இசைமின், எனக்காத்
தீதே ஆயினும் செமித்தருள் புரிமின்!

சேவ:

யாதே ஆயினும் சொல்லுக!

நாரா:

சொல்லுதும்!
போர்க்களத் துற்றவை யார்க்கும் வௌிப்படை
ஊர்புறத் தின்னம் உறைந்தனர் பகை
நாற்புறம் நெருப்பு நடுமயிர்த் தூக்கின்
மதிகுலக் கொழுந்தாம் மனோன்மணி நிலைமை
இதனிலும் அபாயமிங் கெய்துதற் கில்லை
நுந்தமிழ் மொழியும் அந்தமில் புகழும்
சிந்திடும்; சிந்திடும் நுஞ்சுதந் தரமும்
இத்தகை நிலைமையில் என்னை நும் கடமை!
மெய்த்தகை வீரரே! உத்தம நண்பரே!
எண்ணுமின் சிறிதே! என்னை நம் நிலைமை!
களிக்கவும் கூவவும் காலமிங் கிதுவோ?
வௌிக்களத் துளபகை வீண்கூக் குரலிதைக்
கேட்டிடிற் சிறிதும் கேலியென் றெண்ணார்
கோட்டையுட் படைவெட் டேயெனக் கொள்வர்
பெரிதுநம் அபாயம் பேணி அதற்குநீர்
உரியதோர் கௌரவம் உடையராய் நடமின்
விடுமின் வெகுளியும் வீண்விளை யாட்டும்.
படையெனப் படுவது கரையிலாக் கருங்கடல்
அடலோ தடையதற்கு? ஆணையே அணையாம்
உடைபடின் உலகெலாம் கெடுமொரு கணத்தில்
கருமருந் தறையிற் சிறுபொறி சிதறினும்
பெருநெருப் பன்றோ? பின்யார் தடுப்பர்.
அதனால் அன்பரே! ஆணைக் கடங்குமின்!

குடில:

(மூச்சு விட்டு) ஆ!

நாரா:

இதுபோல் இல்லை யெனக்குப காரம்
இரந்தேன். அடங்குமின்! இரங்குமின் எமக்கா!

1-ம் சேவ:

நாரா யணரே! நவின்றவை மெய்யே!
ஆரே ஆயினும் சகிப்பர் அநீதி!

நாரா:

ஏதுநீர் அநீதியென் றெண்ணினீர்? நண்பரே!
ஓதிய அரசன் ஆணையை மீறி
எனதுளப் படிபோர்க் கேகிய அதற்கா
மனுமுறைப் படிநம் மன்னவன் விதித்த
தண்டனை யோவநி யாயம்? அலதியான்
உண்டசோற் றுரிமையும் ஒருங்கே மறந்துமற்
றண்டிய அரச குலத்திற் கபாயம்
உற்றதோர் காலை உட்பகை பெருக்கிக்

குற்றமில் பாண்டிக் கற்றமிக் கேடு
பண்ணினேன் என்னப் பலதலை முறையோர்
எண்ணிடும் பெரும்பழிக் கென்பெயர் அதனை
ஆளாக் கிடநீர் வாளா முயலலோ
யாதே அநீதி? ஓதுமின். அதனால்
என்புகழ் விரும்புவி ராயின் நண்பரே!
ஏகுமின் அவரவர் இடத்திற் கொருங்கே!

1-ம் சேவ:

எங்கினி ஏகுவம் இங்குனை இழந்தே?

2-ம் சேவ:

உன்கருத் திருப்பிற் குரியதோ இவ்விதி?

நாரா:

கருத்தெலாம் காண்போன் கடவுள், விரித்த
கருமமே உலகம் காணற் குரிய!
ஒருவனோ அலதிவ் வுலகமோ பெரிது?
கருதுமின் நன்றாய். காக்குமின் அரசனை
செல்லுமின், நில்லீர்! செல்லிலென் றனக்கு
நல்லீர் மிகவும்!

சேவகர்:

நாரா யணரே
உமக்காங் கொடிய கழுமரம் எமக்கும்
நன்றே என்றே நின்றோம் அன்றிக்
கெடுதியொன் றெண்ணிலம் கொடுமதற் கநுமதி

நாரா:

தென்னவன் சிறைசெயச் செப்பினன்; அதனால்
இன்னம் பிழைப்பேன் இக்கழு, உமக்கியான்
சொன்னவா றடங்கித் துண்ணென ஏகில்
இல்லையேல் எனக்கினி எய்துவ தறியேன்.
வல்லைநீர்! செல்லுமின்! செல்லுமின்! வந்தனம்.
செல்லுமின்! சத்தியம் செயிக்கும்! செயிக்கும்!
நல்லது! நல்லது!
[படைஞர் விடைபெற்றுப் போக]

முருக:

நாரா யணரே!
நுஞ்சொல் என்சிரம் ஆயினும் நுஞ்செயல்
சரியோ என்றெனக் குறுவதோர் ஐயம்
சத்தியம் செயிக்கும் என்றீர், எத்திறம்
குடிலன் தனக்கநு கூலமாய் அனைத்தும்
முடிவது கண்டும் மொழிந்தீர் முறைமை!

நாரா:

பொறு! பொறு! முடிவில் அறிகுவை.

முருக:

முடியும்
தருணம் யாதோ? மரணமோ என்றால்,
மரணம் அன்றது; மறுபிறப் பென்பீர்
யாதோ உண்மை?

நாரா:

(இருவரும் நடந்து)
ஓதுவம் வாவா!
நன்றிது தீதிது என்றிரு பான்மையாய்த்
தோற்றுதல் துணிபே. அதனால்
தேற்றம் இதேயெனச் செய்கநல் வினையே.
[நாராயணனும் முருகனும் சிறைச்சாலைக்குப் போக]

பலதே:

என்னையும் பீதி? எழுவெழு இவர்க்குன்
பொன்னோ பொருட்டு?
[பலதேவனும் குடிலனும் வௌியே வந்து]

குடில:

போ!போ! மடையா
உன்னினம் சூதே.

பலதே:

உன்குணம் நாரணன்
சொன்னது கேட்டிலை?

குடில:

சொல்லிற் கென்குறை
முன்னினும் பன்னிரு பங்கவன் துட்டன்,
[சேவகன் வர]

சேவகன்:

மன்னவன் அழைத்தான் உன்னைமற் றப்புறம்

குடில:

வந்தனம் ஈதோ! சுந்தரர் போயினர்?

சேவ:

போயினர்.

குடில:

ஓ! ஓ! போ இதோ வந்தோம்
[சேவகன் போக]
(தனதுள்)
செயினும் எளியன் திருப்புவம் நொடியே

சுந்தரர்:

வளையும்வேய் நிமிரும்; வளையா நெடுமரம்
கிளையுடன் கெடுமே கிளற்காற் றதனில்!

ஜீவ:

முளையுமோர் மரமோ? முனிவ! புல்லினம்
களைகுவர், களைகிலர் காழ்பெறும் தருக்கள்
சேணுயர் தேக்கு திசையறி சூறையில்
ஆணிவே ருடனெழுந் ததிர்ந்தசைந் திறினும்
பேணுவர் அதனைப் பெரியோர்! யாரே
காணுவர் காழறு நாணமில் நாணலை?
ஓருயிர்ப் பேனும் உண்டேல் அடிகாள்!
போரிடைப் போக்குவன்; புகழெனக் கதுவே!

சுந்தரர்:

பொறு! பொறு! ஜீவக! வெறுமொழி புகலேன்!
அரியது செய்வதே ஆண்மையும் புகழும்!
அரிதுயிர் தரித்தலோ மரித்தலோ அறைதி
வேட்டையா ரோட்டிட வெருவுதீக் குருவி
நீட்டிய தன்சிர நீள்மணற் புதைத்துத்
தனதுகண் காணாத் தன்மையர் பிறரும்
தனதுடல் காணார் எனநினை வதுபோல்
என்னையிம் மயக்க மன்னவ! உனக்கும்
சிறுபசி தாங்காச் சிறுமையர் பற்பலர்
அறவழி இதுவென அறியாக் கயவர்;
பிறர்பொருள்வௌவியும் பிறவுயிர் கவர்ந்தும்
அலையும் தீமையர் அநேகர் அகப்படின்
மலைவற மரணமும் வெருவார் மான,
கலக்கமொன் றின்றிக் கழுவே றிடுதல்
புலப்படக் கண்டுளாய் இலக்கமின் முறையே
துரத்திடும் துயர்க்கணம் வருந்திடும் காலை
மரித்தலோ அவையெலாம் சகித்தலோ தகுதி?
தன்னியிர் ஈவர் தக்கோர் சார்ந்த
மன்னுயிர் காத்திடு மார்க்கமற் றஃதேல்
வார்கடல் முகட்டில், மாநிதி வழிஞர்
ஆர்கலன், அலையெறி புயல்கால் ஆதியாற்
சேர்திசை திரிந்து தியங்குமேல், மீகான்
களமும் காலமும் கருதித் தனக்குறு
தளர்வுபா ராட்டுதல் தவிர்த்து, சாய்ந்து, மற்
றெதிருறு காற்றிற் கிசைவுற வதிந்து,
தன்றிசை செல்லத் தக்ககால் வரும்வரை
சென்றொரு கரைசேர்ந் தொன்றுவ னல்லால்
உவப்புறு நிதிகெட உழையுளார் களும்பரி
தவித்திட மரக்கலம் துரப்பனோ சாற்றாய்.
தக்கோர் செயலெலாம் தமக்கா அலவே!
முக்கியம் புகழோ தக்கவன் கடமையோ!
அதனால் ஜீவக! அகற்றந் நினைப்பு.
மதிகுலம் வந்த மதிவலோர் பலரும்
செலாவழி நின்திமில் செலுத்தினை; தீங்காய்
உலாவிய சுழல்காற் றொடொரு சுழியிடைப்
பட்டனை; நம்பிய பாய்மரம் பழுது
விட்டிடிக் கோட்டையாம் வௌிக்கட லோட்டம்
மண்டிய பெருங்காற் றடங்கும் வரையும்
அண்டையில் உளதோர் கைவழி அதனில்
ஒண்டிநீ ஒதுங்கி உன்தொல் நகராம்
துவாத சாந்தத் துறைபோய்
நிவாதமா நிலைபெற லேநெறி முறையே!